Boek nederlands gideon

Stel je eens voor: je hebt een tuin en je werkt de hele lente en zomer hard om die tuin overvloedig te laten produceren. Maar elk jaar, ongeveer op het moment dat je klaar bent om de oogst binnen te halen, duiken je buren naar beneden en nemen je producten met geweld van je af. Dit gaat jaar in jaar uit en je kunt er niets aan doen.

Als je je dat scenario kunt voorstellen, dan heb je een idee van het lijden dat de Joden elke oogst ondergingen toen de Midianieten hun jaarlijkse invallen deden. Zeven jaar lang stond God de Midianieten en hun bondgenoten toe om "het land van melk en honing" te verwoesten en de mensen in de diepste armoede achter te laten.

Rond de tijd van de achtste Midianitische invasie riep God een boer in Manasse, Gideon genaamd, om de verlosser van Zijn volk te worden.

Gideon begon zijn carrière als een beetje een lafaard (Richt. 6), werd toen een veroveraar ( Richt 7:1–8:21 ) en eindigde zijn carrière als compromissen - sluiter(Richt 8:22–35). Maar in het boek Richteren wordt meer ruimte aan Gideon besteed dan aan enige andere rechter (100 verzen) en Gideon is de enige rechter wiens persoonlijke strijd met zijn geloof is opgetekend.

Gideon is een grote bemoediging voor mensen die moeite hebben zichzelf te accepteren en te geloven dat God iets van hen kan maken of iets met hen kan doen. Maar voordat de Heer Gideon in Zijn dienst kon gebruiken, moest Hij omgaan met vier twijfels die hem plaagden en obstakels waren voor zijn geloof. Deze twijfels kunnen worden uitgedrukt in vier vragen.

1. "Geeft God echt om ons?" (Rechter 6:1-13)

Gideons reactie op de boodschap van God was: ”De Heer heeft ons verlaten!" (vers 13, HSV); En toch had de Heer Israël het bewijs gegeven van Zijn persoonlijke zorg.

Hij had hen getuchtigd (vs. 1-6).

'Mijn zoon, veracht de kastijding van de Heer niet, en verafschuw zijn correctie niet; voor wie de Heer liefheeft, corrigeert Hij, net als een vader de zoon in wie hij lust heeft' (Spr. 3:11-12 ); en zie Hebr. 12:5-11). Charles Spurgeon zei: "De Heer staat zijn kinderen niet toe om succesvol te zondigen." God is geen “toegeeflijke ouder” die Zijn kinderen toestaat te doen wat ze willen, want Zijn uiteindelijke doel is dat ze “gelijkvormig zouden worden aan het beeld van Zijn Zoon” (Rom. 8:29). De Vader wil naar elk lid van zijn geestelijke familie kunnen kijken en zeggen: 'Dit is mijn geliefde kind, in wie ik welbehagen heb' (zie Matt. 3:17; 12:18; 17:5).

Kastijding is een bewijs van Gods haat voor de zonde en Zijn liefde voor Zijn volk. We kunnen ons geen heilige God voorstellen die iets minder dan het allerbeste voor Zijn kinderen wil, en het beste dat Hij ons kan geven is een heilig karakter zoals dat van Jezus Christus.

Gehoorzaamheid aan de Heer bouwt karakter op, maar zonde vernietigt karakter; en God kan niet werkeloos toezien hoe Zijn kinderen zichzelf vernietigen.

Israël had al drieënveertig jaar geleden onder de harde heerschappij van de naburige naties, maar ze hadden hun lesje nog niet geleerd en zich nog niet afgekeerd van de heidense afgoden.

Tenzij ons lijden tot bekering leidt, brengt het geen blijvend goed tot stand; en tenzij ons berouw het bewijs is van een heilig verlangen om ons van de zonde af te keren, en niet alleen om te ontsnappen aan pijn, is berouw slechts wroeging.

Kastijding verzekert ons dat we echt Gods kinderen zijn, dat onze Vader van ons houdt en dat we niet weg kunnen komen met rebellie.

De Midianieten organiseerden een coalitie van naties om het land binnen te vallen (Richt. 6:3), en het enige wat Israël kon doen was naar de heuvels vluchten en zich voor de vijand verbergen. Toen de Joden naar hun huizen terugkeerden, vonden ze alleen maar verwoesting; en ze moesten nog een jaar zonder voldoende voedsel.

Hij had hen terechtgewezen (vs. 7-10).

Voorafgaand hieraan was een engel van de Heer, waarschijnlijk de Zoon van God, naar Bochim gekomen om Israël terecht te wijzen voor haar zonden (2:1-5); en nu kwam er een niet nader genoemde profeet om de boodschap te herhalen.

Toen de Heer in het Oude Testament zijn volk vaak aanklaagde voor hun ongehoorzaamheid, herinnerde Hij hen vaak aan de wonderbaarlijke manier waarop Hij hen uit Egypte had verlost. Hij herinnerde hen ook aan Zijn vrijgevigheid door hen het land te geven en hen te helpen hun vijanden te verslaan.

Als de Joden leden aan heidense slavernij, was het niet Gods schuld! Hij had ze alles gegeven wat ze nodig hadden. Als je de nieuwtestamentische brieven leest, valt het je op dat de apostelen dezelfde benadering volgden toen ze de gelovigen vermaanden aan wie ze schreven.

De apostelen herinnerden de christenen er herhaaldelijk aan dat God hen had gered zodat ze gehoorzaam zouden leven en de Heer trouw zouden dienen. Als Gods kinderen moesten ze wandelen in overeenstemming met hun hoge en hemelse roeping (Ef. 4:1) en leven als mensen die met Christus in heerlijkheid zaten (Kol. 3:1vv). Het motief voor een christelijk leven is niet dat we iets kunnen verwerven dat we niet hebben, maar dat we kunnen waarmaken wat we al in Christus hebben.

Het doel van kastijding is om Gods kinderen bereid te maken om naar Gods Woord te luisteren. Vaak zullen ouders, nadat ze een kind een pak slaag hebben gegeven, het kind geruststellen over hun liefde en het kind vervolgens vriendelijk aansporen om te luisteren naar wat ze zeggen en het te gehoorzamen. God spreekt tot Zijn kinderen, hetzij door de liefdevolle stem van de Schrift, hetzij door de harde hand van kastijding; en als we het eerste negeren, moeten we het tweede verdragen. Op de een of andere manier zal de Heer onze aandacht trekken en met ons afrekenen.

Nu kwam Hij naar beneden om hen te helpen (vs. 11-13).

De mensen riepen de Heer om hulp (6:7), zoals mensen gewoonlijk doen als ze in de problemen zitten. De Israëlieten gaven geen blijk van echt berouw, maar hun verdrukking beroerde Gods liefdevolle hart. “In al hun ellende werd Hij gekweld” (Jes. 63:9). “Hij behandelt ons niet zoals onze zonden verdienen en vergeldt ons niet overeenkomstig onze ongerechtigheden” (Ps. 103:10, NBV). God geeft ons in Zijn genade niet wat we verdienen; en in Zijn genade geeft Hij ons wat we niet verdienen.

Als je bedenkt wat voor soort man Gideon in die tijd was, vraag je je af waarom God hem koos; maar God kiest vaak de "zwakke dingen van deze wereld" om grote dingen te doen voor Zijn heerlijkheid (1 Kor. 1:26-29).

Voetnoot:Het meest populaire beeld van de plaatselijke kerk vandaag de dag is dat van de corporatie, met de predikant als CEO. Ik vraag me af hoeveel kerken een CEO willen hebben met de geloofsbrieven van sommige mensen die God in de Bijbel gebruikte? Mozes was tachtig jaar oud toen hij zijn bediening begon en hij werd gezocht voor moord in Egypte. Jacob was een intrigant. Elia leed aan depressies, en Jeremia ook. Hosea kon zijn huwelijk niet in stand houden. Amos, een boer, had geen ministeriële opleiding. Peter probeerde een man te doden met zijn zwaard. Johannes Marcus was een opgever, en Paulus kon niet opschieten met zijn metgezel Barnabas. Deze eigenschappen zijn niet verontschuldigd voor leiders om te zondigen of voor kerken om hun normen te verlagen, maar ze herinneren ons er wel aan dat Gods wegen niet altijd onze wegen zijn. De man of vrouw die volgens ons het minst geschikt is voor Gods werk, kan een machtige dienaar van God blijken te zijn.

Gideons familie aanbad Baäl (Richt. 6:25-32), hoewel we geen reden hebben om te geloven dat Gideon zich bij hen voegde. Toen Gideon zichzelf 'de minste in het huis van mijn vader' noemde (vers 15), suggereerde hij misschien dat zijn familie hem als een verschoppeling behandelde omdat hij Baäl niet aanbad.

Gideon was geen man met een sterk geloof of moed, en God moest geduldig met hem samenwerken om hem voor te bereiden op leiderschap. God staat altijd klaar om ons te maken wat we zouden moeten zijn als we bereid zijn ons aan Zijn wil te onderwerpen (Ef. 2:10; Fil. 2:12-13).

Gideons negatieve reactie op de woorden van de Heer wijst op zijn gebrek aan geloof en geestelijk inzicht. Hier was de Almachtige God die hem vertelde dat Hij met hem was en hem een ​​overwinnaar zou maken, en Gideon antwoordde door alles te ontkennen wat God zei! God zou tijd met Gideon moeten doorbrengen om zijn vraagtekens in uitroeptekens te veranderen. Gideon leefde door te zien, niet door geloof, en als hij zo was gebleven, zou hij nooit zijn genoemd onder de helden van het geloof in Hebreeën 11.

2. "Weet God wat Hij doet?" (Rechter 6:14-24)

Gideons eerste reactie was om Gods zorg voor Zijn volk in twijfel te trekken. Vervolgens trok hij Gods wijsheid in twijfel door hem te kiezen als de verlosser van de natie. De uitspraken van de Heer in de verzen 12 en 14 hadden Gideon alle zekerheid moeten geven die hij nodig had, maar hij zou Gods Woord niet geloven. Hierin was hij als Mozes (Ex. 3:7-12), wiens verhaal Gideon zeker kende, aangezien hij bekend was met de Hebreeuwse geschiedenis (Richt. 6:13).

Er is vaak gezegd dat "Gods geboden Gods mogelijkheden zijn". Als God ons eenmaal heeft geroepen en opgedragen, hoeven we Hem alleen maar door geloof te gehoorzamen, en Hij zal de rest doen. God kan niet liegen en God faalt nooit. Geloof betekent God gehoorzamen ondanks wat we zien, hoe we ons voelen of wat de gevolgen ook kunnen zijn. Onze moderne 'praktische' wereld lacht om geloof zonder te beseffen dat mensen de hele dag door geloof leven.

"Gideons verklaring over de armoede van zijn familie is een beetje verbijsterend in het licht van het feit dat hij tien bedienden had die hem hielpen (vers 27). Het kan zijn dat de clan van Abiëzer, waartoe Gideons familie behoorde, niet een belangrijke clan in Manasse, of misschien was Gideons verklaring gewoon de standaardmanier om op een compliment te reageren, zoals wanneer mensen hun brieven ondertekenden met 'Uw gehoorzame dienaar'. Hoe dan ook, Gideon leek te denken dat God niets kon doen omdat hij en zijn gezin niets waren.

Als God eenmaal Zijn wil aan ons heeft geopenbaard, mogen we Zijn wijsheid nooit meer in twijfel trekken of ruzie maken met Zijn plannen. “Wie kent de gedachten van de Heer? Of wie is Zijn raadgever geweest?” (Rom. 11:34, NBV; zie Jes. 40:13 en 1 Kor. 2:16) “Kunt u de diepe dingen van God doorgronden? Kun jij de grenzen van de Almachtige ontdekken?” (Job 11:7, NBV) A.W. Tozer schreef: "Al Gods daden worden gedaan in volmaakte wijsheid, eerst voor Zijn eigen glorie, en daarna voor het hoogste goed van het grootste aantal voor de langste tijd."4 Als dat waar is, wie zijn wij om Hem in twijfel te trekken?

Als je Gods genadige beloften aan Gideon doorneemt, vraag je je af waarom deze jongeman wankelde in zijn geloof. God beloofde bij hem te zijn. God noemde hem een ​​"machtige man van moed" en beloofde dat hij Israël zou redden van de Midianieten en hen zou slaan "als één man". Gods Woord is “het woord des geloofs” (Rom. 10:8), en “geloof komt door het horen, en het horen door het Woord van God” (Rom. 10:17). Maar Gideon ontving dat Woord niet en had zekerheid nodig die verder ging dan het karakter van de Almachtige God.

Gideon vroeg om een ​​teken om hem te verzekeren dat het werkelijk de Heer was die tot hem sprak (1 Kor. 1:22), en de Heer was genadig om Zich aan te passen aan Gideons ongeloof. Gideon bereidde een offer voor, wat een kostbare zaak was in een tijd waarin voedsel schaars was. Een efa meel was ongeveer een halve schepel, genoeg om meerdere dagen brood te bakken voor een gezin. Het kostte hem waarschijnlijk een uur om het vlees aan te kleden en de ongezuurde koeken te bereiden, maar God wachtte tot hij terugkwam en verteerde toen het offer door vuur uit de rots te brengen.

De plotselinge verschijning van het vuur en de verdwijning van de bezoeker overtuigde Gideon ervan dat hij inderdaad God had gezien en tot Hem had gesproken, en dit beangstigde hem nog meer. Omdat de Joden geloofden dat het voor een zondige mens fataal was om naar God te kijken, was Gideon er zeker van dat hij zou sterven. Het menselijk hart is inderdaad bedrieglijk: Gideon vroeg om een ​​teken te zien, en nadat hij het had gezien, was hij er zeker van dat de God die hem het teken gaf hem nu zou doden! Er is altijd “vreugde en vrede in het geloven” (Rom. 15:13), maar ongeloof brengt angst en zorgen met zich mee.

God moest Gideon een boodschap van vrede geven om hem voor te bereiden op het voeren van een oorlog. Tenzij we vrede met God hebben, kunnen we de vijand niet met vertrouwen tegemoet treden en de strijd van de Heer strijden. Het was de gewoonte dat de Joden speciale gebeurtenissen en plaatsen aanduiden door monumenten op te zetten.

Waar Abraham ook reisde, hij bouwde een altaar (Gen. 12:7–8; 13:4, 18; 22:9); en Jozua liet veel monumenten na van Israëls veroveringsmars door het land.

Daarom bouwde Gideon een altaar en noemde het "De Heer is vrede." Het Hebreeuwse woord voor "vrede" (shalom) betekent veel meer dan de afwezigheid van oorlog en strijd, maar brengt de ideeën van welzijn, gezondheid en voorspoed met zich mee. Gideon geloofde nu dat de Heer hem kon gebruiken, niet om wie hij was, maar om wie God was.

Telkens wanneer God ons roept voor een taak waarvan we denken dat die buiten ons vermogen ligt, moeten we ervoor zorgen dat we naar God kijken en niet naar onszelf. "Is iets te moeilijk voor de Heer?" God vroeg Abraham (Gen. 18:14); en het antwoord komt: "Want bij God zal niets onmogelijk zijn" (Lukas 1:37). Job ontdekte dat God alles kon doen (Job 42:2), en Jeremia gaf toe dat er niets te moeilijk was voor God (Jer. 32:17). Jezus zei tegen Zijn discipelen: "Bij God zijn alle dingen mogelijk" (Matt. 19:26); en Paulus getuigde: "Ik kan alle dingen doen door Christus die mij kracht geeft" (Fil. 4:13, NBV).

3. "Zal God voor mij zorgen?" (Rechter 6:25–32)

Wat voor dag had Gideon na zijn indrukwekkende ontmoeting met de Heer? Bedenk dat hij tot een familie behoorde die Baäl aanbad; en als hij de Midianieten in de naam van de Heer uitdaagde, betekende dat het trotseren van zijn vader, zijn familie, zijn buren en de menigten mensen in Israël die Baäl aanbaden.

Ik vermoed dat Gideon die dag zijn emotionele ups en downs had, verheugd dat God van plan was om Israël te bevrijden, maar beefde bij de gedachte dat hij de leider van het leger zou worden genoemd.

We zien dat Gideon nog steeds bang was. En daarom gaf God hem een taak dicht bij huis. Zo zou God aan Gideon laten weten dat Hij erbij was en dat Hij hem erdoorheen zou helpen. Immers, als we ons geloof niet thuis beoefenen en in de praktijk brengen, hoe kunnen we het dan ergens anders oprecht praktiseren? Gideon moest zijn standpunt innemen in zijn eigen dorp voordat hij de vijand op het slagveld durfde te confronteren.

Voordat God Zijn dienaren grote overwinningen in het openbaar geeft, bereidt Hij ze soms voor door ze thuis kleinere overwinningen te geven. Voordat David de reus Goliath doodde voor de ogen van twee legers, leerde hij God te vertrouwen door een leeuw en een beer te doden in het veld waar niemand hem zag behalve God (1 Sam. 17:32-37). Als we bewijzen dat we in kleine dingen trouw zijn, zal God ons grotere dingen toevertrouwen (Matt. 25:21).

De opdracht was niet gemakkelijk. God zei hem het altaar dat aan Baäl was opgedragen te vernietigen, een altaar voor de Heer te bouwen en een van zijn vaders waardevolle ossen te offeren, waarbij hij het hout van de Asherah-paal als brandstof moest gebruiken. Joodse altaren waren gemaakt van ongeslepen stenen en waren eenvoudig, maar de altaren van Baäl waren gedetailleerd en ernaast stond een houten pilaar (“bos”, Jdg. 6:26; “Asherahpaal”, NBG) gewijd aan de godin Asherah.

Aangezien altaren voor Baäl op hoge plaatsen werden gebouwd, zou het moeilijk zijn geweest om Gods bevelen te gehoorzamen zonder de aandacht te trekken. Gideon had het volste recht om de Baälaanbidding te vernietigen, omdat God dit in Zijn wet had bevolen (Ex. 34:12-13; Deut. 7:5). Hij had trouwens het recht om iedereen te stenigen die betrokken was bij de Baälaanbidding (Deut. 13), maar zover ging God nu niet in Zijn persoonlijke opdracht aan Gideon.

Gideon besloot de Heer 's nachts te gehoorzamen als het dorp sliep. Hieruit bleek zijn angst (Richt. 6:27); hij wist niet zeker of God hem erdoorheen kon of zou helpen. 'Waarom ben je zo bang? Hoe komt het dat je geen geloof hebt?” (Marcus 4:40, NBV) “Zie, God is mijn redding, ik zal vertrouwen en niet bevreesd zijn” (Jes. 12:2, NBV). Na alle aanmoedigingen die God hem had gegeven, had Gideons geloof sterk moeten zijn; maar voordat we hem veroordelen, kunnen we maar beter naar onszelf kijken en zien hoeveel we op de Heer vertrouwen.

Het is belangrijk dat ware gelovigen geen altaar voor de Heer kunnen bouwen, tenzij ze eerst de altaren afbreken die ze hebben gebouwd voor de valse goden die ze aanbidden. Onze God is een jaloers God (Ex. 20:5) en wil Zijn heerlijkheid of onze liefde niet met een ander delen. Gideon had zijn eigen altaar voor de Heer gebouwd (Richt. 6:24), maar nu moest hij zijn openbare standpunt innemen; en hij moest het doen zonder compromis. Voordat hij Midian de oorlog kon verklaren, moest hij Baäl de oorlog verklaren.

Als er tien andere mannen bij betrokken zijn, is het niet gemakkelijk om je plannen geheim te houden; dus het duurde niet lang voordat de hele stad wist dat Gideon degene was die de afgoden van zijn vader had vernietigd. De mannen van de stad beschouwden dit als een halsmisdaad en wilden Gideon doden. (Volgens Gods wet waren het de afgodenaanbidders die gedood hadden moeten worden! Zie Deut. 13:6-9.) Gideon vroeg zich ongetwijfeld af wat er met hem zou gebeuren, maar God bewees dat Hij goed in staat was om met de situatie om te gaan.

Joas, de vader van Gideon, had alle reden om boos op zijn zoon te zijn. Gideon had het altaar van zijn vader voor Baäl stukgeslagen en vervangen door een altaar voor Jehovah. Hij had de prijsstier van zijn vader aan de Heer geofferd en de heilige Asherah-paal als brandstof gebruikt. (Zie Jes. 44:13–20.) Maar God werkte zo in het hart van Joas dat hij Gideon verdedigde voor de menigte in de stad en zelfs Baäl beledigde! "Wat voor soort god is Baäl dat hij zichzelf niet eens kan verdedigen?" vroeg Joas. (Elia zou jaren later een soortgelijke benadering volgen. Zie 1 Koningen 18:27.) "Wat voor een god is Baäl dat hij niet eens voor zijn eigen zaak kan pleiten?" vroeg Joas. Daarom gaven de mannen van de stad Gideon de bijnaam “Jerubbaal”, wat betekent “laat Baäl strijden” of “Baäls tegenstander”.

Vaak geeft de ongelovige wereld vernederende bijnamen aan getrouwe dienstknechten van God. DL Moody stond bekend als "Crazy Moody" toen hij zijn beroemde zondagsschool in Chicago bouwde, maar niemand zou hem vandaag zo noemen; en Charles Spurgeon werd vaak bespot en er werd vaak een karikatuur van hem gemaakt in de Britse pers. Als we bijnamen krijgen omdat we de naam van Jezus eren, laten we ze dan als medailles dragen en Hem blijven verheerlijken!

Gideon leerde die dag een waardevolle les: als hij de Heer gehoorzaamde, zelfs met angst in zijn hart, zou de Heer hem beschermen en de heerlijkheid ontvangen. Gideon moest dit onthouden toen hij zijn leger verzamelde en zich voorbereidde om de vijand aan te vallen.

4. "Houdt God Zijn beloften?" (Rechter 6:33–40)

De Midianieten en hun bondgenoten deden rond die tijd hun jaarlijkse invasie toen meer dan 135.000 mannen (8:10; 7:12) het Dal van Jizreël binnentrokken. Het was tijd voor Gideon om te handelen, en de Geest van God gaf hem de wijsheid en kracht die hij nodig had. (Zie Jdg. 3:10; 11:29; 13:25; 14:6, 19; 15:14.)

Als we Gods wil proberen te doen, is Zijn Woord tot ons altijd: “Niet door krachtt, noch geweld maar door Mijn geest” (Zach. 4:6).

Toen een groep Britse predikanten de wenselijkheid bespraken om evangelist D.L. Moody naar hun stad voor een kruistocht, vroeg een man: 'Waarom moet het Moody zijn? Heeft DL Heeft Moody het monopolie op de Heilige Geest?” Rustig antwoordde een van de andere predikanten: "Nee, maar het is duidelijk dat de Heilige Geest het monopolie heeft op D.L. Moody.” Zie je nu het belang van : weest vervuld met de Heilige Geest?! (Efeze 5:18)

Gideon blies als eerste op de trompet in zijn eigen woonplaats, en de mannen van Abiëzer schaarden zich achter hem. Gideons reformatie in de stad had echt iets bereikt! Daarna zond hij boodschappers naar zijn eigen stam Manasse en naar de naburige stammen Aser, Zebulon en Naftali. Deze vier stammen bevonden zich in de buurt van de vallei van Jizreël, en daarom trof het binnenvallende leger hen het meest. Zo reageerden 32.000 mannen op Gideons oproep.

Maar welke kans hadden 32.000 mannen tegen een leger van 135.000 man plus talloze kamelen? Dit is de eerste keer dat in de Bijbel melding wordt gemaakt van kamelen die in oorlogsvoering werden gebruikt, en ze zouden hun berijders beslist snelheid en mobiliteit op het slagveld hebben gegeven. De Joden waren in de minderheid alles wees erop dat ze geen kans maakten, op één ding na: De Here God stond aan hun kant en Hij had hun de overwinning beloofd.

Toch twijfelde Gideon aan Gods belofte. Wilde God echt dat hij het Joodse leger zou leiden? Wat wist hij van oorlogvoering? Hij was tenslotte maar een gewone boer; en er waren anderen in de stammen die het veel beter konden doen. Dus, voordat hij de aanval leidde, vroeg hij God om hem nog twee tekens te geven.

De uitdrukking "een vlies uitspreiden" is bekend in christelijke kringen. Het betekent God vragen om ons te leiden in een beslissing door te voldoen aan een voorwaarde die we stellen. In mijn pastorale bediening heb ik allerlei mensen ontmoet die zichzelf in de problemen hebben gebracht door “een vlies uit te spreiden". Als ze op een bepaald uur een telefoontje kregen van een bepaalde persoon, zei God dat ze dit moesten doen; of als het weer op een bepaald moment veranderde, zei God dat ze iets anders moesten doen.

“Het vlies uitspreiden” is geen bijbelse methode om de wil van God te bepalen. Het is eerder een benadering die wordt gebruikt door mensen zoals Gideon die niet het geloof hebben om erop te vertrouwen dat God doet wat Hij zei dat Hij zou doen.

Twee keer herinnerde Gideon God aan wat Hij had gezegd (6:36-37), en twee keer vroeg Gideon God om Zijn beloften opnieuw te bevestigen met een wonder.

Het feit dat God t Gideons zwakheid gedoogde, bewijst alleen maar dat Hij een genadige God is die begrijpt hoe we gemaakt zijn (Ps. 103:14).

Joseph Parker verdedigt Gideon wanneer hij schrijft: "Mannen kunnen niet allemaal tegelijk moedig zijn". Maar moed komt voort uit geloof, en geloof wordt niet sterk als we God vragen ons ongeloof te zegenen door wonderen te doen. De manier om te groeien in geloof en moed is door naar Gods Woord te luisteren, zijn beloften te geloven en te gehoorzamen aan wat Hij ons zegt te doen.

Wie zijn wij om God te vertellen aan welke voorwaarden Hij moet voldoen, vooral als Hij al heeft gesproken met ons in Zijn Woord? "Het vlies uitspreiden" is niet alleen een bewijs van ons ongeloof, maar het is ook een bewijs van onze trots. God moet doen wat ik Hem zeg te doen, voordat ik doe wat Hij mij zegt te doen!

Gideon speelde twee dagen lang het vliesspel met God op de dorsvloer. De eerste nacht vroeg hij God om de vacht nat te maken maar de grond droog te houden (in dit incident gebruikt de Bijbel "vloer" en "grond" door elkaar) en God deed het. De tweede nacht was de test veel moeilijker; want hij wilde dat de dorsvloer nat was, maar het vlies droog. De grond van een dorsvloer is normaal gesproken erg hard en zou normaal gesproken niet erg worden aangetast door de dauw. Maar de volgende ochtend vond Gideon droge vacht maar natte grond.

Er zat voor Gideon niets anders op dan de vijand te confronteren en op God te vertrouwen voor de overwinning. “En dit is de overwinning die de wereld heeft overwonnen: ons geloof” (1 Johannes 5:4, NBV).

RECHTERS 7Geloof is de overwinning

Hebreeën 11 leert ons dat omdat Mozes een man van geloof was, hij in staat was "het onzichtbare te zien, het onvergankelijke te kiezen en het onmogelijke te doen". Die boodschap had ik toen nodig en die heb ik nu nog steeds nodig.

Wat eeuwen geleden voor Mozes gold, kan ook gelden voor Gods volk in deze tijd, maar mannen en vrouwen van geloof lijken schaars te zijn. Waar onze kerken vandaag de dag ook om bekend staan, ze staan ​​er niet bepaald bekend om dat ze God verheerlijken door grote daden van geloof.

“Want al wat uit God geboren is, overwint de wereld. En dit is de overwinning die de wereld heeft overwonnen: ons geloof” (1 Johannes 5:4, NBV). Christenen worden ofwel overwonnen vanwege hun ongeloof of overwinnaars vanwege hun geloof. En onthoud dat geloof niet afhangt van hoe we ons voelen, wat we zien of wat er kan gebeuren.

Het bekende en opwindende verslag van Gideons prachtige overwinning op de Midianieten is echt een verhaal van geloof in actie, en het onthult ons drie belangrijke principes over geloof. Als we overwinnaars willen zijn en niet overwonnen willen worden, moeten we deze principes begrijpen en toepassen.

1. God stelt ons geloof op de proef (Rechters 7:1–8)

Een geloof dat niet kan worden getest, kan niet worden vertrouwd. Maar al te vaak is wat mensen denken dat geloof is eigenlijk alleen maar een 'warm vaag gevoel' over geloof of misschien gewoon 'geloof in geloof'. Ik herinner me dat ik in een bestuursvergadering van een internationale bediening zat toen een van de bestuursleden enthousiast zei: "We zullen er gewoon in geloof uit moeten stappen!" Rustig vroeg een ander bestuurslid: "Wiens geloof?" Die vraag deed ons allemaal in ons hart zoeken.

Geloof is als een tandenborstel: iedereen zou er een moeten hebben en regelmatig gebruiken, maar het is niet veilig om die van iemand anders te gebruiken.

We kunnen mannen en vrouwen van geloof volgen en delen in hun heldendaden, maar we kunnen niet slagen in ons eigen persoonlijke leven door afhankelijk te zijn van het geloof van iemand anders.

God test ons geloof om minstens twee redenen: ten eerste om ons te laten zien of ons geloof echt of vals is, en ten tweede om ons geloof te versterken voor de taken die Hij ons heeft gesteld.

Ik heb in mijn eigen leven en bediening opgemerkt dat God ons vaak door de vallei van beproeving heeft geleid voordat hij ons toestaat de bergtop van overwinning te bereiken. Spurgeon had gelijk toen hij zei dat de beloften van God het helderst schijnen in de oven van verdrukking, en het is door die beloften te claimen dat we de overwinning behalen.

De eerste zifting (vs. 1-3). God testte Gideons geloof door zijn leger van 32.000 vrijwilligers te zeven totdat er nog maar 300 man over waren. Als Gideons geloof zo groot was geweest als zijn leger, dan zou zijn geloof erg zwak zijn geweest tegen de tijd dat God met hen klaar was! Minder dan 1 procent van de oorspronkelijke 32.000 volgde uiteindelijk Gideon naar het slagveld.

"God vertelde Gideon waarom Hij de omvang van het leger verminderde: Hij wilde niet dat de soldaten opscheppen dat ze de overwinning op de Midianieten hadden behaald. Overwinningen die door geloof werden behaald, brengen eer aan God omdat niemand kan uitleggen hoe ze zijn gebeurd.

Maar al te vaak zijn we als koning Uzzia die "wonderbaarlijk werd geholpen, totdat hij sterk was. Maar toen hij sterk was, werd zijn hart verheven tot zijn vernietiging' (2 Kron. 26:15-16). Mensen die door geloof leven, kennen hun eigen zwakheid steeds meer, omdat ze afhankelijk zijn van Gods kracht. “Want als ik zwak ben, dan ben ik sterk” (2 Kor. 12:10).

Door de angstige soldaten te vertellen naar huis terug te keren, gehoorzaamde Gideon eenvoudig de wet die Mozes oorspronkelijk had gegeven: „Welke man is er die bang en zwak van hart is? Laat hem gaan en naar zijn huis terugkeren, opdat het hart van zijn broeders niet bezwijkt als zijn hart” (Deut. 20:8, NBV).

Trots na de strijd berooft God van glorie, en angst tijdens de strijd berooft Gods soldaten van moed en kracht. Angst heeft een manier om zich te verspreiden, en een timide soldaat kan meer schade aanrichten dan een hele compagnie vijandige soldaten.

Angst en geloof kunnen niet lang samenleven in hetzelfde hart. Ofwel zal angst het geloof overwinnen en zullen we opgeven, ofwel zal het geloof de angst overwinnen en zullen we zegevieren. John Wesley dacht misschien aan het leger van Gideon toen hij zei: "Geef mij honderd mannen die niets anders vrezen dan zonde en niets anders liefhebben dan God, en ik zal de poorten van de hel doen beven!”

De tweede zifting (vs. 4-8).

God liet de nog in leven zijnde 10.000 mannen van Gideon een tweede test doorstaan ​​door ze allemaal te vragen iets te drinken bij de rivier. We weten nooit wanneer God ons op de proef stelt in een gewone levenservaring. Op de Bijbelschool liet Jan zijlstra wel eens papiertjes op de grond van het gloednieuwe gebouw vallen. Hij lette dan op welke “leider” een echte leider was naar Jezus’ hart. Want echte leiders dienen automatisch en zonder dat zij daarop aangesproken moeten worden.

Welke betekenis zat er in de twee verschillende manieren waarop de mannen uit de rivier dronken? Omdat de Schrift het ons niet vertelt, zouden we er verstandig aan doen om in de tekst niet een of andere gewichtige geestelijke les te lezen die God daar nooit heeft gegeven. De meeste uitleggers zeggen dat de mannen die bogen om te drinken zichzelf kwetsbaar maakten voor de vijand, terwijl de 300 die water uit hun handen likten alert bleven. Maar de vijand was op zes kilometer afstand (v. 1), wachtend om te zien wat de Joden zouden doen; en Gideon zou zijn mannen niet in zo'n gevaarlijke situatie hebben gebracht.

Mijn veronderstelling is dat God deze methode heeft gekozen om het leger te ziften omdat het eenvoudig, bescheiden (geen soldaat wist dat hij werd getest) en gemakkelijk toe te passen was. We moeten niet denken dat alle 10.000 tegelijk dronken, want dat zou het leger een paar kilometer langs het water hebben uitgestrekt. Omdat de mannen ongetwijfeld in groepen naar het water kwamen, kon Gideon ze observeren en de 300 identificeren. Pas na de gebeurtenis ontdekten de mannen dat ze waren getest.

“Er is geen beperking voor de Heer om te redden door velen of door weinigen” (1 Sam. 14:6). Sommige kerken zijn tegenwoordig gebiologeerd door statistieken en denken dat ze sterk zijn omdat ze groot en rijk zijn, maar aantallen zijn geen garantie voor Gods zegen. Mozes verzekerde de Joden dat als ze de Heer zouden gehoorzamen, één soldaat duizend kon achtervolgen en twee "tienduizend op de vlucht zouden jagen" (Deut. 32:30).

Het is duidelijk uit 7:14 dat de Midianieten wisten wie Gideon was, en ongetwijfeld keken ze toe wat hij aan het doen was. Ik heb me vaak afgevraagd wat de vijandige spionnen dachten toen ze het Joodse leger schijnbaar uit elkaar zagen vallen. Maakte het de Midianieten overmoedig en daarom minder voorzichtig? Of werden hun leiders nog alerter en vroegen ze zich af of Gideon hen voor een lastig stuk strategie had voorbereid?

God gaf Gideon in Zijn genade nog een belofte van overwinning: "Ik zal je redden door de 300 mannen die het water likten" (vers 7). Door deze belofte op te eisen en de aanwijzingen van de Heer op te volgen, versloeg Gideon de vijand en bracht hij veertig jaar lang vrede in het land (8:28).

De soldaten die vertrokken lieten een deel van hun uitrusting achter bij de 300 mannen, zodat elke man een fakkel, een trompet en een kruik kon hebben - inderdaad vreemde wapens om een ​​oorlog te voeren.

2. God moedigt ons geloof aan (Rechters 7:9-15a)

De Heer wilde dat Gideon en zijn 300 mannen die nacht het kamp van Midian zouden aanvallen, maar eerst moest Hij omgaan met de angst die nog steeds in Gideons hart bleef. God had Gideon al drie keer verteld dat Hij Israël de overwinning zou geven (6:14, 16; 7:7), en Hij had hem gerustgesteld door hem drie speciale tekenen te geven: vuur uit de rots (6:19-21), de natte vacht (6:36–38), en de droge vacht (6:39–40). Na al deze goddelijke hulp had Gideon sterk in zijn geloof moeten staan, maar dat was niet het geval.

Wat zouden we dankbaar moeten zijn dat God ons begrijpt en ons niet veroordeelt omdat we twijfels en angsten hebben! Hij blijft ons wijsheid geven en scheldt ons niet uit als we blijven vragen (Jakobus 1:5). Onze grote Hogepriester in de hemel voelt mee met onze zwakheden (Hebr. 4:14-16) en geeft ons steeds meer genade (Jakobus 4:6). God herinnert zich dat we slechts stof (Ps. 103:14) en vlees (78:39) zijn.

God moedigde Gideons geloof op twee manieren aan.

1God gaf Gideon nog een belofte (vers 9). De Heer vertelde Gideon voor de vierde keer dat Hij het Midianitische leger in zijn hand had gegeven. (Let op de tijd van het werkwoord en zie Joz. 6:2.) Hoewel de strijd nog gestreden moest worden, had Israël al gewonnen! De 300 mannen konden het vijandelijke leger aanvallen in het vertrouwen dat Israël de overwinnaar was.

Sommige mensen hebben het idee dat zelfverzekerd, moedig geloof een soort religieuze arrogantie is, maar het tegenovergestelde is waar. Christenen die Gods beloften geloven en Hem grote dingen zien doen, voelen zich nederig te weten dat de God van het heelal om hen geeft en aan hun kant staat. Ze claimen geen verdienste in hun geloof of eer van hun overwinningen. Alle eer gaat naar de Heer omdat Hij het allemaal deed! Het is het ongelovige kind van God dat de Heer bedroefd en Hem tot een leugenaar maakt (1 Johannes 5:10).

Hoop en liefde zijn belangrijke christelijke deugden, maar de Heilige Geest wijdde een heel hoofdstuk in het Nieuwe Testament – ​​Hebreeën 11 – aan de overwinningen van het geloof die werden behaald door gewone mensen die God durfden te geloven en naar Zijn beloften te handelen. Het is misschien een cliché voor sommige mensen, maar de oude formule is nog steeds waar: "God zegt het - ik geloof het - dat maakt het vast!”

2 God gaf Gideon nog een teken (vv. 10-14). Het vergde moed voor Gideon en zijn dienaar om naar vijandelijk gebied te gaan en dicht genoeg bij het Midianitische kamp te komen om het gesprek van twee soldaten af ​​te luisteren. God had een van de soldaten een droom gegeven en die droom vertelde Gideon dat God de Midianieten in zijn hand zou geven. De Heer had Gideon dit feit al verteld, maar nu hoorde Gideon het uit de mond van de vijand!

In het bijbelse verslag vind je vaak dat God Zijn waarheid door middel van dromen communiceert. Onder de gelovigen tot wie Hij sprak door middel van dromen zijn Jakob (Gen. 28, 31), Jozef (Gen. 37), Salomo (1 Koningen 3), Daniël (Dan. 7), en Jozef, de echtgenoot van Maria (Matt. 1 :20-21; 2:13-22). Maar Hij sprak ook op deze manier tot ongelovigen, waaronder Abimelech (Gen. 20), Nebukadnezar (Dan. 2, 4), Jozefs medegevangenen (Gen. 40), Farao (Gen. 41), en Pilatus' vrouw (Matt. 27: 19). We mogen echter uit deze voorbeelden niet concluderen dat dit de normale methode van de Heer is om met mensen te communiceren of dat we vandaag in onze dromen zijn leiding moeten zoeken. Dromen kunnen bedrieglijk zijn (Jer. 23:32; Zach. 10:2), en zonder goddelijke instructie kunnen we de juiste interpretatie niet kennen.

De beste manier om Gods leiding te krijgen is door het Woord van God, gebed en gevoeligheid voor de Geest terwijl we naar de omstandigheden kijken. Aangezien gerst een graan was dat voornamelijk door arme mensen werd gebruikt, sprak het beeld van de gerstekoek van Gideon en zijn leger over hun zwakheid en vernedering. Het beeld is dat van een muffe harde cake die als een wiel zou kunnen rollen, helemaal geen compliment! De man die de droom interpreteerde, had geen idee dat hij Gods waarheid sprak en Gods dienaar aanmoedigde. Gideon vond het niet erg om vergeleken te worden met een oud brood, want nu wist hij zeker dat Israël de Midianieten zou verslaan en het land uit slavernij zou bevrijden.

Het is veelbetekenend dat Gideon even pauzeerde om de Heer te aanbidden voordat hij iets anders deed. Hij was zo overweldigd door de goedheid en barmhartigheid van de Heer dat hij in onderwerping en dankbaarheid op zijn gezicht viel. Jozua deed hetzelfde voordat hij de stad Jericho innam (Joz. 5:13-15), en het is een goede gewoonte voor ons om vandaag te volgen. Voordat we succesvolle krijgers kunnen zijn, moeten we eerst oprechte aanbidders worden.

3. God eert ons geloof (Rechters 7:15b-25)

“Maar zonder geloof is het onmogelijk Hem te behagen, want wie tot God komt, moet geloven dat Hij bestaat en dat Hij een beloner is van wie Hem ijverig zoeken” (Hebr. 11:6, NBV). Geloof betekent meer dan alleen op God vertrouwen; het betekent ook God zoeken en Hem willen behagen. We vertrouwen God niet alleen om Hem dingen voor ons te laten doen. We vertrouwen Hem omdat het vreugde in zijn hart brengt als zijn kinderen op Hem vertrouwen, Hem zoeken en Hem behagen.

Hoe beloonde God Gideons geloof?

God gaf hem wijsheid om het leger voor te bereiden (7:15b–18). Gideon was een nieuwe man toen hij en zijn dienaar terugkeerden naar het Israëlitische kamp. Zijn angsten en twijfels waren verdwenen toen hij zijn kleine leger mobiliseerde en moed in hun harten druppelde door wat hij zei en deed. "De Heer heeft het kamp van Midian in uw hand gegeven", kondigde hij aan de mannen aan (vers 15, NBV).

Het plan van Gideon was eenvoudig maar effectief. Hij gaf elk van zijn mannen een trompet om op te blazen, een kruik om te breken en een fakkel om te branden. Ze zouden het vijandelijke kamp omsingelen, de fakkels in de kruiken en hun trompetten in hun handen. Op Gideons teken bliezen de mannen op de trompetten, braken de kruiken, onthulden de lichten en riepen vervolgens: "Het zwaard van de Heer en van Gideon!" God deed de rest.

Gideon was het voorbeeld dat ze moesten volgen. 'Let op mij... Volg mijn voorbeeld... Doe precies wat ik doe' (vers 17, NBV). Gideon had een lange weg afgelegd sinds de dag dat God hem had gevonden terwijl hij zich verstopte in de wijnpers! We horen hem niet langer vragen: "Als - waarom - waar?" (6:13) Hij zoekt niet langer naar een teken. In plaats daarvan gaf hij vol vertrouwen bevelen aan zijn mannen, wetende dat de Heer hun de overwinning zou geven.

Het is goed gezegd dat het goede nieuws van het evangelie is dat we niet hoeven te blijven zoals we zijn. Door geloof in Jezus Christus kan iedereen veranderd worden. “Daarom, als iemand in Christus is, is hij een nieuwe schepping; oude dingen zijn voorbijgegaan; zie, alle dingen zijn nieuw geworden” (2 Kor. 5:17, NBV). Jezus zei tegen Andreas' broer: "Jij bent Simon ["een hoorder"].... Je zult Kefas ["een steen"] genoemd worden" (Johannes 1:42, NBJV). "Je bent - je zult zijn!" Dat is goed nieuws voor iedereen die een nieuwe start in het leven wil. God kan een zwak stuk klei nemen zoals Simon en een rots van hem maken! God kan een twijfelaar als Gideon nemen en een generaal van hem maken!

God gaf hem moed om het leger te leiden (vv. 19-22). Gideon leidde zijn kleine leger van de bron van Harod ("beven") naar de vallei van Jizreël, waar ze allemaal hun plaatsen rond het kamp innamen. Op Gideons teken bliezen ze allemaal op hun ramshoorns, braken de kruiken kapot en riepen: "Het zwaard van de Heer en van Gideon!" Omdat ze werden omringd door plotseling licht en harde geluiden, namen de Midianieten aan dat ze werden aangevallen door een groot leger, en het resultaat was paniek. De Heer kwam tussenbeide en bracht een geest van verwarring in het kamp, ​​en de Midianieten begonnen elkaar te doden. Toen beseften ze dat vluchten het veiligst was. Zo vertrokken ze op de karavaanroute naar het zuidoosten met de achtervolging van het Israëlitische leger.

God gaf hem de gelegenheid om het leger uit te breiden (vv. 23-25). Het was duidelijk dat 300 man geen duizenden vijandelijke soldaten konden achtervolgen, dus stuurde Gideon een oproep voor meer vrijwilligers. Ik weet zeker dat veel van de mannen van het oorspronkelijke leger van 32.000 mensen gehoor gaven aan de oproep van Gideon, en zelfs de trotse stam van Efraïm kwam hem te hulp. Aan hen werd de eer gegeven Oreb ("raaf") en Zeeb ("wolf"), de twee prinsen van Midian, te vangen en te doden. Het verhaal van Gideon begon met een man die zich verstopte in een wijnpers (6:11), maar het eindigde met de vijandelijke prins die werd gedood bij een wijnpers.

Gideons grote overwinning op de Midianieten werd een mijlpaal in de geschiedenis van Israël, vergelijkbaar met de Slag bij Waterloo voor Groot-Brittannië, want het herinnerde de Joden aan Gods macht om hen van hun vijanden te verlossen. De dag van Midian was een grote dag die Israël nooit zou vergeten (Ps. 83:11; Jes. 9:4; 10:26).

Ook de kerk van vandaag kan van deze gebeurtenis leren en erdoor bemoedigd worden. God heeft geen grote aantallen nodig om Zijn doelen te bereiken, noch heeft Hij bijzonder begaafde leiders nodig. Gideon en zijn 300 mannen waren beschikbaar voor God om te gebruiken, en Hij stelde hen in staat de vijand te overwinnen en vrede in het land te brengen. Wanneer de kerk afhankelijk begint te worden van "grootheid" - grote gebouwen, grote mensenmassa's, grote budgetten - dan raakt het geloof misplaatst en kan God Zijn zegen niet geven. Als leiders meer afhankelijk zijn van hun opleiding, vaardigheden en ervaring dan van God, dan laat God hen in de steek en zoekt hij een Gideon.

Het belangrijkste is dat we beschikbaar zijn voor God om te gebruiken zoals Hij dat nodig acht. We begrijpen Zijn plannen misschien niet helemaal, maar we kunnen wel volledig op Zijn beloften vertrouwen; en het is het geloof in Hem dat de overwinning geeft.

RECHTERS 8

Win de oorlog, verlies de overwinning

Wees voorzichtig waar u reist voor zaken of vakantie. Je zou een plek kunnen kiezen die gevaarlijk is.

Volgens een artikel in Pulse van 25 juni 1993 zijn er zesenvijftig landen die ernstige problemen hebben met landmijnen. Angola heeft 20 miljoen mijnen die wachten om te verminken of te doden, Afghanistan 10 miljoen en Cambodja 4 1/2 miljoen; en de kosten om ze te verwijderen zijn meer dan deze naties aankunnen. De oorlogen zijn misschien voorbij, maar de gevaren zijn niet verdwenen.

De Schotse Presbyteriaanse dominee Andrew Bonar dacht niet speciaal aan landmijnen toen hij het zei, maar wat hij zei is een goede raad voor ons allemaal: "Laten we na de overwinning net zo waakzaam zijn als voor de strijd." Dat was de raad die Gideon nodig had nadat hij de Midianieten had verdreven, omdat zijn problemen nog steeds niet voorbij waren. Hij ontdekte enkele "mijnen" die op het punt stonden te ontploffen.

Tot dusverre hebben we in onze studie van Gideons leven zijn reacties gezien op de oproep van de Heer om de vijand te verslaan. Aanvankelijk zat Gideon vol vragen en twijfels; maar toen groeide zijn geloof, geloofde hij in Gods beloften en leidde hij zijn leger naar de overwinning.

In Richteren 8 concentreert het verslag zich op Gideons reacties op verschillende mensen nadat hij de strijd had gewonnen; en het vertelt ons hoe hij met een aantal moeilijke situaties omging.

De chronologie in hoofdstuk 8 lijkt als volgt te zijn:

Gideons achtervolging van de twee koningen (vv. 4-12);

zijn disciplinering van de opstandige Joden op zijn reis naar huis (vv. 13-17);

het protest van de Efraïmieten nadat hij thuiskwam (vs. 1-3);

het doden van de koningen (vv. 18-21);

en Gideons ‘pensioen’ (vv. 22-35).

Elk van deze gebeurtenissen vormde een nieuwe uitdaging voor Gideon en hij reageerde op elke gebeurtenis anders.

1. Een zacht antwoord voor zijn critici (Richt. 8:1-3)

Waarom deze paragraaf hier is geplaatst, is een beetje een raadsel. Het is niet waarschijnlijk dat de mannen van Efraïm bij Gideon zouden klagen terwijl ze Oreb en Zeeb gevangennamen (7:24-25) en terwijl hij Zebah en Zalmunna achtervolgde (8:12). Het vechten tegen de vijand zou al hun energie en aandacht hebben gekost, en Gideons antwoord in vers 3 geeft aan dat de mannen van Efraïm Oreb en Zeeb al hadden gevangengenomen en gedood. Misschien wachtte een delegatie van de stam op Gideon toen de oorlogsbuit werd uitgedeeld nadat hij naar huis was teruggekeerd, en toen klaagden ze.

Wetende dat ze een grote en belangrijke stam waren, de tweede grote stam, waren de Efraïmieten een trots volk. Gideon kwam uit Manasse, de ‘broeder’-stam van Efraïm, en Efraïm werd beledigd omdat hij hen niet voor de strijd had geroepen.

Maar waarom zou zo'n belangrijke stam een ​​boer de strijd in willen volgen? Ze hadden Ehud (3:26–29) en Deborah en Barak (5:13–14) geholpen, maar dat was geen garantie dat ze Gideon zouden helpen.

Als je nadenkt over de manier waarop de aanval op Midian werd aangepakt, was het wijsheid van Gideon dat hij geen vrijwilligers uit Efraïm had gevraagd. Deze trotse stam zou woedend zijn geweest als Gideon de bange mannen had gezegd naar huis te gaan, en hun vrijwilligers zouden niet hebben getolereerd dat hij de gelederen uitdunde tot slechts 300 soldaten!

Als Gideon ze had geroepen en de meeste van hen had teruggestuurd, hadden ze voor de slag een veel erger probleem gecreëerd dan daarna. Ephraim was aanwezig om te helpen bij de "opruimacties", en dat was wat echt telde.

Efraim had de waardevolle oorlogsbuit misgeloen van meer dan 100.000 soldaten, en dit irriteerde hen waarschijnlijk. (Meestal als mensen kritiek hebben op iets wat je hebt gedaan, zit er een persoonlijke reden achter hun kritiek; en je zult misschien nooit te weten komen wat de echte reden was.)

Aangezien Davids onzelfzuchtige wet die de verdeling van de oorlogsbuit regelt, nog niet was vastgesteld (1 Sam. 30:21-25), degenen die niet aan de strijd deelnamen, deelden niet in de buit. Terwijl de mannen van Efraïm Gideon hadden moeten bedanken voor het verlossen van de natie, bekritiseerden ze hem en droegen ze bij aan zijn zorgen.

Als een zegevierende generaal, een nationale held en de eerste keus van het volk voor koning, had Gideon misschien zijn gezag en populariteit gebruikt om de stam van Efraïm op zijn plaats te zetten, maar hij koos voor een betere aanpak. “Een zacht antwoord keert woede af, maar een hard woord wekt woede op” (Spr. 15:1, NBV).

Misschien waren Gideons directe gevoelens niet zo hartelijk, maar hij beheerste zichzelf en behandelde zijn broers vriendelijk. "Hij die traag is tot toorn is beter dan de machtige, en hij die zijn geest regeert dan hij die een stad inneemt" (16:32, NKJV). Gideon bewees dat hij niet alleen een leger kon beheersen, maar ook zijn humeur en tong kon beheersen.

Het is triest als broers elkaar de oorlog verklaren nadat ze samen hebben gestaan ​​om de vijand te verslaan. "Zie, hoe goed en hoe aangenaam is het voor broeders om in eenheid samen te wonen!" (Ps. 133:1) Het kostte Gideon niet veel om zijn trots in te slikken en de mannen van Efraïm te complimenteren. Hij vertelde hen dat het vangen van Oreb en Zeeb een grotere prestatie was dan alles wat de mannen vanuit zijn geboorteplaats Abiëzer hadden gedaan. De vrede werd hersteld en Gideon keerde terug naar de belangrijkere taken die voorhanden waren.

2. Een strenge waarschuwing voor de sceptici (Rechters 8:4–17)

Gideon en zijn mannen achtervolgden twee van de Midianitische koningen, Zebah en Zalmunna, in de wetenschap dat als ze hen zouden vangen en doden, de macht van de vijand verlamd en uiteindelijk gebroken zou worden. Het leger stak de Jordaan over naar Sukkoth in Gad, in de hoop wat voedsel te vinden; maar de mannen van Sukkoth wilden hun eigen broers niet helpen. De twee en een halve stam die het land ten oosten van de Jordaan bezetten, voelden zich niet zo dicht bij de andere stammen als ze zouden moeten hebben, en Gad had geen soldaten gestuurd om Deborah en Barak (5:17) of Gideon te helpen. Terwijl anderen hun leven riskeerden, deden de mensen van Gad niets.

De Ammonieten en Moabieten, bloedverwanten van de Joden via Lot, slaagden er niet in Israël aan voedsel te helpen; en God verklaarde hen de oorlog (Deut. 23:3-6). Gastvrijheid is een van de basiswetten van het Oosten, en de gewoonte vereist dat de mensen voldoen aan de behoeften van zowel vreemden als familieleden. Gastvrijheid was ook een belangrijk ambt in de vroege kerk, want er waren geen hotels waar gasten konden logeren; en in tijden van vervolging sloegen veel bezoekers op de vlucht. (Zie Rom. 12:13; 1 Tim. 5:10; Hebr. 13:2; 1 Petrus 4:9.)

Inderdaad, een hongerige broeder helpen is een kans om de Heer Jezus te helpen (Matt. 25:34–40 ). De mannen van Sukkoth waren sceptisch over het vermogen van Gideon om het vluchtende Midianitische leger te verslaan en de twee koningen gevangen te nemen. Als Sukkoth Gideon hielp en Gideon faalde, dan zouden de Midianieten Sukkoth bezoeken en wraak nemen. De mannen van Succoth dachten niet dat het voeden van een hongerige broer een kans was om liefde te tonen, maar het was een risico dat ze niet wilden nemen, en ze waren nogal brutaal in de manier waarop ze tegen Gideon spraken. Aangezien Gideon hetzelfde antwoord kreeg van de mannen van Pniël (Penuel), waarschuwde hij beide steden dat hij zou terugkeren en hen straffen.

God gaf Gideon en zijn mannen de overwinning op de vluchtende Midianitische legers en stelde hem in staat de twee vijandige koningen gevangen te nemen. Triomfantelijk keerde hij op zijn schreden terug en hield zich aan zijn belofte aan de mannen van Sukkoth en Pniël. Door de voorzienigheid vond hij een jonge man die hem de namen kon geven van de zevenenzeventig leiders in Sukkoth die hadden geweigerd hem en zijn leger te helpen. Hij liet hun de twee koningen zien van wie de oudsten hadden gezegd dat Gideon ze nooit zou vangen, en berispte hen toen, blijkbaar door ze met doornige takken te slaan.3 Toen ging hij naar Pniël en verwoestte hun toren, waarbij hij de mannen doodde die zich tegen hem hadden verzet.

Waarom betoonde Gideon de mensen van Sukkoth en Pniël niet dezelfde vriendelijkheid die hij aan de Efraïmieten betoonde en vergeeft hij hen gewoon hun overtredingen? Om te beginnen waren hun overtredingen niet hetzelfde. De trots van Efraïm was niets vergeleken met de opstand van Sukkoth en Pniël.

Efraïm beschermde hun stamtrots, een zonde maar geen kostbare; maar Sukkoth en Pniël kwamen in opstand tegen Gods uitverkoren leider en hielpen tegelijkertijd de vijand. Hun was de zonde van hardheid van hart jegens hun broeders en verraad tegen de God des hemels. Wat voor nut had het voor Gideon en zijn mannen om hun leven te riskeren om Israël te bevrijden als ze verraders hadden in hun eigen land?

Leiders moeten onderscheidingsvermogen hebben, anders zullen ze verkeerde beslissingen nemen in verschillende situaties. Persoonlijke beledigingen zijn één ding, maar rebellie tegen de Heer en Zijn volk is iets heel anders.

3. Een plechtige vraag voor zijn vijanden (Richt. 8:18-21)

Gideon was een echte held. Met slechts 300 man had hij het vijandelijke kamp verdreven en vervolgens de vluchtende soldaten achtervolgd over de Jordaan en zo ver naar het zuiden als Karkor. Hij had zijn koninklijke gevangenen teruggebracht, plus de buit die de mannen onderweg hadden verzameld.

Gideon had persoonlijk nog een appeltje te schillen met deze twee koningen omdat ze schuldig waren geweest aan het doden van zijn broers in Tabor. De tekst vertelt ons niet wanneer deze slechte daad plaatsvond, maar het moet hebben plaatsgevonden tijdens een van de vorige jaarlijkse Midianitische invallen. Hoe de broers van Gideon erbij betrokken raakten en waarom ze werden vermoord, wordt ons niet uitgelegd, maar de suggestie is dat de daad gewetenloos was.

Volgens de Mozaïsche wet moest de familie dit soort misdaden wreken door de verantwoordelijken voor de moord te doden. Er was geen politiesysteem in het land, en van elk gezin werd verwacht dat het degenen opspoorde en straffen die hun familieleden hadden vermoord, op voorwaarde dat de dader schuldig was (zie Num. 35:9–34). In het geval van Zebah en Zalmunna waren de schuldigen niet alleen moordenaars, maar ook vijanden van Israël.

De twee koningen waren sluw in de manier waarop ze Gideon antwoordden, hem vleiend door hem en zijn broers met prinsen te vergelijken. Iemand heeft gezegd dat vleierij goed is om te proeven, maar slecht om te slikken, en Gideon slikte het niet! Hoe kon hij deze twee slechte mannen sparen die voedsel uit de mond van Joodse vrouwen en kinderen hadden gehaald en Joodse mannen op brute wijze hadden vermoord?

In die tijd was de manier waarop een soldaat stierf belangrijk voor zijn reputatie. Abimelech wilde niet sterven door de hand van een vrouw (9:53-54), en koning Saul wilde niet in de handen van de Filistijnen vallen (1 Sam. 31:1-6). Als een kind een koning zou doden, zou dat de ultieme vernedering zijn, dus zei Gideon tegen zijn jonge zoon Jether om de twee criminelen te executeren. Door dit te doen, zou Jether niet alleen de wet van het land handhaven en de twee koningen vernederen, maar hij zou ook zichzelf eer bewijzen. De rest van zijn leven zou hij bekend staan ​​als de jongen die Zebah en Zalmunna executeerde.

Maar de jongen was niet klaar voor de verantwoordelijkheid of de eer. Zelfs als mensen schuldig zijn, is het afdwingen van gerechtigheid in het land een serieuze zaak en mag niet in de handen van kinderen worden gelegd. Vanwege zijn angst aarzelde Jether om de moorden op zijn ooms te wreken; dus zeiden de twee koningen dat Gideon het moest doen.

Er lijkt een beetje sarcasme in hun woorden te zitten, wat misschien geparafraseerd kan worden: "Jij vermoordt ons, Gideon. Laten we eens kijken wat voor soort man je bent – ​​of ben je ook nog maar een kind?” Zebah en Zalmunna wilden niet dat de onervaren Jether hen zou executeren, omdat hij de hele zaak zou hebben verward en hun dood veel pijnlijker zou hebben gemaakt. De koningen wekten opzettelijk Gideons woede op, wetende dat hij een goede zwaardvechter was en hen snel zou doden, en dat is precies wat hij deed.

4. Een raadselachtig antwoord voor zijn vrienden (Rechters 8:22-32)

Het verhaal concentreert zich op twee verzoeken, een van het volk aan Gideon en het andere van Gideon aan het volk.

Het volk vraagt ​​om een ​​koning (vv. 22-23, 29-32). Gideon was zo populair dat het volk hem vroeg een dynastie op te richten, iets totaal nieuws voor de natie Israël. Dit was een manier waarop ze Gideon konden belonen voor wat hij voor hen had gedaan. Maar het was ook een beetje een garantie dat er een zekere mate van eenheid tussen de stammen zou zijn, evenals het soort leiderschap dat hen zou mobiliseren tegen mogelijke toekomstige indringers. Hun verzoek was een bekentenis van ongeloof; want, zoals Gideon hen in herinnering bracht, God was hun koning. Zie Ps. 47; 68:24; 74:12; 89:18; 98:6; 145:1; Is een. 6:5; 33:22; 44:6. In hun loflied nadat ze bij de Exodus door de Rode Zee waren getrokken, erkende Israël Gods koningschap toen ze zongen: “De Heer zal voor eeuwig en altijd regeren” (Ex. 15:18).

Gideon wees hun genereuze aanbod louter op theologische gronden af: Hij zou de plaats van de Here God niet innemen. Elke Jood had moeten weten dat het verzoendeksel in de tabernakel de troon van God was van waaruit Hij regeerde te midden van Zijn volk. “Jullie die op de troon zitten tussen de cherubs, straal uit” (Ps. 80:1, NBV). “De Heer regeert, laat de volken beven; Hij troont tussen de cherubs, laat de aarde beven” (99:1, NBV). Het opzetten van een rivaliserende troon zou zijn om de Heer te onttronen.

Mozes waarschuwde dat Israël op een dag een koning zou willen hebben zoals de andere naties en zou vergeten dat ze een unieke natie waren, in tegenstelling tot de heidenen (Deut. 4:5-8; 14:2; 17:14-20; Ex. 19:4 –5). Welke andere natie had de Schepper, de Heer van hemel en aarde, als hun Koning?

Wat Gideon zei was lovenswaardig, maar wat hij later deed was erg raadselachtig. Nadat hij de troon had afgewezen, leefde hij als een koning! Rechters 8:29-32 beschrijft de levensstijl van een monarch, niet die van een rechter of een gepensioneerde legerofficier.

Gideon was behoorlijk rijk, deels van de oorlogsbuit en deels van de gaven van het volk; en hij had veel vrouwen en ten minste één bijvrouw. Zijn vrouwen baarden hem zeventig zonen, zijn bijvrouw baarde hem één. In feite noemde hij de zoon van de bijvrouw Abimelech, wat 'mijn vader is een koning' betekent; en deze zoon probeerde later zijn naam eer aan te doen en heerser over het hele land te worden. Gideon schijnt ook priesterlijke taken op zich te hebben genomen, want hij maakte zijn eigen efod en raadpleegde die waarschijnlijk namens het volk.

Niemand zou ontkennen dat deze moedige soldaat-rechter eer en beloningen verdiende, maar zijn "pensioenplan" leek een beetje extravagant.

Gideon vraagt ​​om goud (vs. 24-28). De mensen wilden maar al te graag hun buit met Gideon delen. Hij had tenslotte vrede in het land gebracht (vers 28) en had geweigerd hun koning te worden. Daarom was het alleen maar goed dat hij iets ontving voor zijn werk.

In vers 28 vinden we voor de laatste keer dat er over een periode van vrede gesproken wordt in het boek Richteren. De overige rechters regeerden voornamelijk lokaal, en de meeste hadden een korte ambtstermijn

De Midianieten droegen gouden halve maantjes, hetzij op het oor of op de neus (Gen. 24:47), en de Israëlitische soldaten zouden deze waardevolle voorwerpen snel hebben meegenomen terwijl ze de buit verzamelden. Gideon eindigde met meer dan veertig pond goud, plus de rijkdom die hij van Zebah en Zalmunna had afgenomen. Geen wonder dat hij kon leven als een koning!

Maar op dit punt leidde de man van geloof het volk tot afgoderij; want Gideon maakte een efod, en het volk “speelde de hoer ermee)(ging er in hoererij achteraan).(vers 27, NBV). Dit betekende dat ze stopten met het geven van hun ware toewijding aan de Heer en de efod als afgod gebruikten. In de Schrift wordt afgoderij gezien als prostitutie (Jes. 50:1-3; 54:6-8; Jer. 2:1-3; 3:1vv; Hosea 2; Jakobus 4:4; Openb. 2:4) . Gideon mag dan de efod hebben gemaakt als een afbeelding van Jehovah, om 'de mensen te helpen' bij hun aanbidding, maar een goed motief kan nooit een slechte handeling compenseren. Hij wist dat het verkeerd was om een ​​afgod te maken (Exodus 20:4-6).

Of deze efod een verfraaide versie was van het kledingstuk dat door de hogepriester werd gedragen (28:6), of een soort staande afgod (zie Jdg. 17:5; 18:14, 17), kunnen we niet zeggen; maar het werd gebruikt in aanbidding en werd een valstrik voor Gideon en het volk (Ps. 106:36). Misschien gebruikte Gideon het om de wil van God te bepalen en de mensen te helpen met hun problemen. Als de efod inderdaad een kopie was van het kleed van de hogepriester, dan was Gideon beslist buiten Gods wil om het te dupliceren en te gebruiken, omdat Gideon geen priester was. Als het een staande afgod was, was Gideon ongehoorzaam aan Gods Wet (Exodus 20:4-6) en stortte hij de mensen ook in het verderf.

Gideon miste een geweldige kans om reformatie en misschien een opwekking in het land te brengen. Hij had de afgoden van zijn vader afgebroken, maar er waren veel huishoudens in Israël die nog steeds aan Baäl waren toegewijd, en die afgoden moesten ook worden vernietigd.

De grote overwinning op Midian gaf Gideon een goede reden om de natie terug te roepen tot de Heer en gehoorzaamheid aan Zijn Wet. Maar in plaats van de gelegenheid te gebruiken voor Gods glorie, gebruikte hij het voor zijn eigen voordeel; en de natie verviel uiteindelijk opnieuw in zonde.

Met zijn enorme rijkdom en zijn grote nationale reputatie dacht Gideon waarschijnlijk dat er goed voor zijn kinderen werd gezorgd, maar het tegendeel bleek waar. Negenenzestig van zijn zeventig zonen werden gedood door hun halfbroer, die zelf werd gedood door een vrouw die een steen op zijn hoofd liet vallen. Er is geen zekerheid buiten de wil van God. Als Gideon Mattheüs 6:33 ( zoekt eerst het koninkrijk van God)had toegepast, zouden de daaropvolgende gebeurtenissen radicaal anders zijn geweest.

Wat veroorzaakte Gideons geestelijke achteruitgang? Ik denk dat het trots was. Vóór de strijd tegen Midian was Gideon nederig afhankelijk van de Heer. Tijdens de "opruimacties" werd hij echter gezaghebbend en zelfs wraakzuchtig. Toen hij het koningschap weigerde, klonk hij vroom (“de Heer zal over u heersen”), maar het lijkt dat hij een verborgen agenda in zijn hart had. Je ziet niet dat Gideon de Heer eert of de mensen roept om een ​​nieuw verbond te sluiten om de Heer te gehoorzamen. Gideon begon als bediende, maar was nu een belangrijke beroemdheid. Het resultaat was achteruitgang voor hem, zijn familie en zijn natie.

Het is interessant en leerzaam om Abraham en Gideon tegenover elkaar te stellen in de beslissingen die ze namen na hun respectievelijke overwinningen (Gen. 14). Abraham nam niets voor zichzelf maar zorgde ervoor dat anderen hun deel van de buit ontvingen (Gen. 14:22-24). Hij weigerde vooral iets van de heidense koning van Sodom aan te nemen (Gen. 14:17, 21). In plaats daarvan had Abraham gemeenschap met Melchizedek, koning van Salem, een type van onze Heer Jezus Christus (Hebr. 7-8); en in alles wat hij zei en deed, schonk Abraham eer aan de Heer van hemel en aarde.

Andrew Bonar had gelijk: "Laten we na de overwinning net zo waakzaam zijn als voor de strijd." Er kunnen immers nog steeds wat landmijnen verspreid liggen!