Vrede met God!

Liturgie

Votum en groet Ps. 103c “Loof de Koning” 1-2 Wetslezing Ps. 103c “Loof de Koning” 3-4 Gebed Schriftlezing: Rom. 5:1-11 Zingen: Ps. 72:2 OB Verkondiging Zingen: Ps. 85:4 OB Dankgebed Zingen: Genade Gods oneindig groot Zegen

Lieve mensen,

Hebben we hier ouders in de zaal? Heel goed. Nou heb ik me laten vertellen dat de liefde die ouders voor hun kinderen voelen over het algemeen bijzonder groot is. Ik heb zelf geen kinderen, dus hoe het precies is weet ik niet, maar ik geloof graag dat die liefde erg diep is. Misschien ook wel een kwetsbaar onderwerp hier. De relatie tussen ouders en kinderen kan complex zijn. Komen ze nog wel eens langs? Hebben jullie het gezamenlijke verleden verwerkt? Of is er afstand?

En mocht dat nu zo zijn, bent u opgehouden om van uw kind te houden? De meeste ouders die een gebroken relatie met hun kind ervaren zullen ontkennend antwoorden. Wat hij of zij ook gedaan heeft, het blijft mijn kind, en ik zal altijd van hem of haar houden. Maar daarmee is er nog niet direct vrede. Integendeel, de liefde aan uw kant kan er nog wel zijn, maar voor vrede is er toch meer nodig. Wederzijdse liefde. Contact. Harmonie. En… ga het maar even na bij uzelf, wat vrede voor u inhoud.

In de tekst van vanochtend gaat het ook over vrede. Over harmonie. Vrede met God. Klinkt mooi he! Wie wil dat nou niet. Ik ken jullie niet, maar ik schat maar zo in dat er in jullie leven genoeg dingen spelen die moeilijk zijn. Er zullen maar al te veel situaties zijn die met vrede niets te maken hebben. Wat is het dan fijn als je een relatie met God hebt, waarin je ervaart dat Hij zo groot is dat alles, hoe moeilijk het ook is, een plekje kan krijgen en je vrede vindt bij Hem. Maar het kan ook best zijn dat je de vrede helemaal niet herkent. Ja, het zijn woorden uit de kerk, maar in je eigen leven merk je er niks van. Dat er vrede met God mogelijk is, dat heeft voor jou geen betekenis. Reden genoeg om eens te kijken naar Romeinen 5, het hoofdstuk dat we gelezen hebben.

De apostel Paulus laat in hoofdstuk 5 namelijk zien dat de christenen in Rome in vrede met God leven. Opletten dus! Hoe komt dat? En wat is die vrede? Helemaal uitleggen wat het precies is kan ik niet eens. Maar het heeft te maken met een goede relatie. Er is geen angst. Je bent vertrouwd met God. Tussen Hem en jou is er een relatie van liefde. Het is goed tussen Hem en jou. Jullie zijn blij met elkaar.

Het is echter goed om te weten dat hoofdstuk 5 een overgangshoofdstuk is. Vers 1 is de conclusie van de voorgaande hoofdstukken, waarin Paulus uitgebreid heeft uitgelegd hoe het kan dat de christenen in Rome in vrede met God leven. Eerst, toen ze de HEER nog niet kenden was dat namelijk nog niet het geval. Zo’n goede relatie met Hem, zo’n vredige situatie is er dus niet automatisch.       Da’s eigenlijk wel een interessante. Best wel een controversiële ook. Zou het zo kunnen zijn dat er mensen zijn die niet in vrede met God leven?  Ik ben eigenlijk best wel benieuwd vanochtend hoe jullie daarover denken. Hebben alle mensen vrede met God? Moeilijke vraag is dat he. Misschien zijn er wel mensen die zeggen: ja, alle mensen hebben dat. God houdt van ze. Of misschien zeg je: alle goede mensen. Het geldt niet voor corrupte regeringsleiders, dictatoriale leidinggevenden op het werk, nare collega’s, pesters op school. Maar misschien zeg je wel: alleen christenen hebben vrede met God. Of nog weer iets anders…. Er bestaan zoveel antwoorden op die vraag als er volken bestaan.

Nou hoop ik niet dat jullie het een potje zwaardoenerij vinden – komt zo’n student ons even de waarheid vertellen – maar het Bijbelse antwoord op deze vraag is dat niemand uit zichzelf vrede met God heeft. Omdat we uit onszelf allemaal vijanden van God zijn. Oei… niet zo’n gezellige preek vanochtend…

Maar als jullie nog even verder willen luisteren… Wij hebben van onszelf geen vrede met God omdat wij net zijn als kinderen die in onvrede leven met hun ouders. En waar dat bij ons vaak komt doordat het aan beide kanten misgaat, gaat het hier alleen aan onze kant mis. Wij zijn kinderen die zeggen: ik wil me niet door u laten liefhebben. Ik laat me niet leiden door U. Ik laat me niet verzorgen. Dat is de kern van de zonde. Ik wil God geen God laten zijn, maar zelf God zijn. Dat je er van jezelf niet aan-wilt dat er een God is Die alles gemaakt heeft, het voor het zeggen heeft, Die alle eer en aanbidding waard is. Van onszelf zoeken wij niet deze God voor ons geluk, maar onszelf. Dat zegt de Bijbel! “Er is geen mens rechtvaardig, zelfs niet één, er is geen mens verstandig, er is geen mens die God zoekt.” (Rom. 3:10-11). Daar begon het mee, helemaal aan het begin toen Adam en Eva naar de duivel luisterden. En ik nodig u uit om, als u me niet gelooft, Rom. 1:18-2:16 te lezen. De HEER maakt in Zijn Woord heel duidelijk dat we de enige ware God allemaal ingewisseld hebben voor iets anders. Een afgod. Vroeger waren het beelden van hout en steen waar mensen voor knielden, nu zijn het andere dingen. Mijn ik. Mijn bezit. Mijn… Vul het zelf maar in…

En even tussendoor, is het eigenlijk niet heel bevrijdend om toe te geven dat we eigenlijk helemaal niet zulke deugdzame mensen zijn? Ik weet niet hoe het hier in Nijenstede is… Maar over het algemeen vinden wij dat het heel belangrijk is om de juiste opvattingen te hebben, slechte daden en uitspraken van anderen te veroordelen, te laten zien dat je aan de goede kant staat. En maakt een bekend persoon een fout, dan wordt hij of zij al snel gecanceld. Alsof er op deze wereld alleen maar plek is voor goede, deugdzame mensen. Maar als we hier vanochtend nou even heel eerlijk zijn met elkaar. Als nu al uw daden, al uw woorden, al uw plannen en verlangens openbaar zou worden, aan welke kant van de streep zou u dan staan? Zou u nog steeds bij de deugdzame mensen horen? Als ik voor mijzelf antwoord geef, dan ben ik bang dat ik ook gecanceld zou worden. En wat als jij eerlijk antwoord zou geven…? Nu kun je krampachtig proberen de schijn op te houden. Een zo goed mogelijk beeld van jezelf neer te zetten. Maar je kunt het ook eerlijk toegeven. Ik ben ook een zondaar. Ik deug niet. Ik doe mensen pijn. Ik zet mijzelf op de eerste plek. Ik heb verkeerde verlangens en ik maak plannen om verkeerde dingen te doen. Geef het maar gewoon toe! Het is bevrijdend. Het is eerlijk.

Maar als we nu even teruggaan naar de vraag over vrede met God… Dan begrijpen we vanochtend hopelijk dat niemand van zichzelf in vrede met God leeft. Omdat iedereen zichzelf uiteindelijk belangrijker vindt dan God. Terwijl God van ons vraagt dat we Hem liefhebben boven alles. En over al onze zonden stort God Zijn boosheid uit, zegt Rom. 1:18.

Niemand dus vrede met God… In de ruimte van deze wereld is er geen plaats voor meerdere Goden. Of we laten God God zijn en hebben vrede met Hem, of...

En toch zegt onze tekst van vanochtend dat de christenen in Rome wel vrede met God hebben. Het is dus wel mogelijk! Het is ook voor ons mogelijk! Maar hoe dan? Als Paulus in zijn brief één ding duidelijk gemaakt heeft, dan is het dat we rechtvaardiging nodig hebben. Dat is een juridische term. Stel dat je voor de rechter staat. Je bent aangeklaagd voor een misdrijf en de rechter verklaart je schuldig. Dan komt er een straf. Misschien een boete, misschien een gevangenisstraf… Maar als die straf voldaan is, dan ben je gerechtvaardigd. Klinkt logisch toch? Of een vergrijp staat een bepaalde straf, en hoe groter het vergrijp hoe hoger de straf. Maar als je aan de straf voldaan hebt, dan ben je gerechtvaardigd.

Nu hebben wij dus ook rechtvaardiging nodig bij God. Want zoals ik net al zei, niemand van ons heeft de wet gehouden. Iedereen heeft een torenhoge schuld bij God die elke dag groter wordt. Zonder rechtvaardiging geen vrede. Leven we elke dag als vijanden van God. Maar moeten we dan zelf voor onze rechtvaardiging gaan zorgen? Door een perfect leven te leiden? Door vanaf nu het wel helemaal goed te gaan doen? Ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Aan de ene kant omdat je er je verleden niet mee wegpoetst. Het zou wat zijn als iemand voor de rechter zijn straf kon ontlopen door te zeggen dat hij het vanaf nu beter zal gaan doen. Dan wordt er geen recht gedaan. Aan de andere kant echter ook omdat het je helemaal niet zal lukken om beter te leven. Omdat wij nu eenmaal zondige mensen zijn. Zo zijn we geboren. Tot onze dood zullen we niet volmaakt worden. Perfecte liefde voor God en onze medemens zullen we uit onszelf nooit gaan bereiken.

Maar hoe wordt het dan wel weer goed tussen God en ons? Hoe?  Hoe werd het weer goed voor de christenen in Rome? Nu komen we bij het grote geheim van het christelijk geloof. Het is enkel en alleen door Jezus Christus. Dat verhaal, zo bekend. Jezus, de Zoon van God. God Zelf. Die mens werd. Als een kleine baby op de aarde kwam. Opgroeide, en toen, Zijn leven gaf. Hij stierf aan een kruis. Niet zomaar om als een martelaar aan het kruis te sterven. Voor het goede. Niet als het ultieme voorbeeld voor hoe wij zouden moeten leven. Maar daar, aan het kruis, droeg Jezus, kreeg Jezus, de straf die wij hadden moeten krijgen. Dat is zulk mooi nieuws! Dat is het evangelie! Wij hadden daar moeten hangen – u, jij, ik. Wij leven als vijanden van God en hebben een grote schuld bij Hem. En we zouden er nooit vanaf kunnen komen. Maar wat doet God? Hij zendt Zijn Zoon. En Hij draagt de straf! Aan het kruis! Hij sterft! In onze plaats! Dat is onze rechtvaardiging! Dat God niet naar ons leven kijkt, naar ons hart dat op onszelf gericht is, maar naar Jezus! En in Hem de mens ziet die wij zouden moeten zijn! En dat Hij ons deze rechtvaardigheid toerekent!

Even tussendoor – het klinkt misschien wel een beetje juridisch, schuld, vergelding, rechtvaardiging… Maar het gaat om de relatie he. Zoals de ouders en het kind dat hen haatte. Dan kun je wijzen op al die dingen die het kind verkeerd doet. Maar ten diepste is het probleem de haat. Dat de liefde van de ouders niet erkend wordt. Dat is toch wat als ouders het meeste pijn doet? En zo is het voor God ook…

Maar wat een geweldige liefde is het dan zeg. Lees maar mee in de tekst: (vv. 6-9). Aansprekend voorbeeld he. Soms geven mensen hun leven voor goeden. Denk aan de tweede wereldoorlog. Dappere Engelse, Amerikaanse en Canadese soldaten gaven hun leven voor anderen. Maar dat is zeldzaam. Gebeurt niet zo vaak. Maar wat heeft Jezus nu gedaan? Zijn leven gegeven voor mensen die Hem haatten! Zijn leven gegeven voor de mensen die Hem aan een kruis hingen! Zijn leven gegeven voor mensen zoals jij en ik! Toen wij nog goddeloos waren stierf Hij al voor ons… Wat een liefde van God!

Maar dan blijft er één belangrijke vraag over. Hoe kunnen u en ik nu met de christenen in Rome meezeggen dat we in vrede met God leven doordat we gerechtvaardigd zijn? Nu, dat is eenvoudig. Het antwoord ligt in het ene woordje uit 5:1 waar we het nog niet over gehad hebben: geloof. Geloven in Jezus Christus. Geloven dat wat Hij daar aan het kruis gedaan heeft – sterven voor alle zonden – ook voor jou was. Geloven dat je uit jezelf nooit vrede met God kunt hebben, en dat je daarom alles van Hem verwacht. Vertrouwen dat jouw verlossing in Hem alleen ligt. Zodat je jouw toekomst niet meer van jezelf verwacht. Maar van Hem alleen. Zo makkelijk is het: zeggen: Heere Jezus, Zoon van God, ik geloof in U, ik geloof dat U ook voor mijn zonden gestorven bent. Ik geloof dat ik door U rechtvaardig ben voor God.

Geliefde mensen, ik roep iedereen vanochtend op om te geloven in Jezus Christus. En zo vrede met God te hebben. Het is niet vrijblijvend. Kijk om dat te geloven ook maar naar Hem. Hij moest sterven in onze plaats. Als u niet in Jezus gelooft, zul je op een dag voor God moeten verschijnen met al je zonden. Dan heb je nu en straks geen vrede met God. Maar zul je voor eeuwig zonder God zijn, in de duisternis. Dat is huiveringwekkend. Aan die tijd zal geen einde komen. Wie niet gelooft is eeuwig zonder God. Ik weet het, dit klinkt afschuwelijk. Veel makkelijker zou het zijn om het over de hel niet te hebben. Maar het is wel de realiteit. Als je nu niet met God wil leven, het nu niet van Hem wilt verwachten in welk ding in je leven dan ook, waarom straks dan wel? Maar geliefden, Jezus is Zelf door deze hel heengegaan aan het kruis. Hij is gestorven. Zo ernstig is het dat we vijanden van God zijn. Maar grijp Hem dan aan, zodat je Zelf altijd bij Hem zult zijn!

Van onszelf vijanden. En toch houdt Hij van ons. Dat is het grootste wonder. Hij wil ons bij Zich hebben, ook al willen wij dat van onszelf helemaal niet. Hij wil in liefde en vrede met ons leven – ook al willen wij het niet. Kijk naar Jezus, dan zie je die liefde. Geef je eraan over. En verkrijg de vrede met God, waar ook de christenen in Rome in deelden. Dat maakt je zo gelukkig. Dichtbij God zijn. Leven uit Zijn liefde. Je diep geliefd mogen weten – omdat je op je slechtst geliefd bent geweest. Je mogen overgeven aan God. Jij bent maar een klein mensje. Kunt helemaal niet zoveel. Maar je mag als een kind onder Zijn leiding leven. Je zorgen aan Hem overgeven. De hele toekomst in Zijn handen leggen. En voor Hem leven. Daarvoor ben je geschapen. Daarin vind je je hoogste geluk. Daarmee wordt Hij geëerd.

Geloof dan in Hem, en weet vast en zeker dat je daarmee door Christus gerechtvaardigd bent en vrede met God hebt. Dat is alles wat je nodig hebt. Voor nu, en straks.

Amen