Freuletsjinst 4 augustus 2019, Wommels op het kaatsveld

Freuletsjinst 2019 Lezen Exodus 3.7-14 en Johannes 20.24-28 Overdenking Broeders en zusters, Hebt u dat nu ook? Als je naar jezelf kijkt, echt in de spiegel of in de spiegel in je hoofd, dat je dan vooral ziet wat je niet bent? Niet mooi, steeds meer rimpels, een paar kilo te veel, niet super sportief, niet zo interessant, niet super slim. Ik hou hier maar op. Niet alleen je eigen innerlijke spiegel houd je een beeld voor, maar je ziet jezelf ook door de ogen van anderen. Je denkt te weten wat zij denken als ze naar jou kijken. En als je tussen andere mensen staat, kan het ook echt zo voelen: afkeuring en oordeel? Niet goed genoeg, of niet interessant genoeg. Je krijgt dan het gevoel dat je er buiten staat? Hoe kwetsend dat kan zijn? En het kan nog erger zijn, dat je echt wordt buitengesloten of zelfs geweld wordt aangedaan, doordat je anders bent. Het is heel goed om er bij stil te staan, dat wij enorm veel beelden opgedrongen krijgen door alles om ons heen. Er wordt ons aan alle kanten verteld hoe we er uit moeten zien, wat hip, wat stoer is. Hoe je geslaagd bent, hoe je erbij hoort, wat normaal is. Je moet heel sterk in je schoenen staan om je daar niet door te laten beïnvloeden. En misschien ook wel heel nieuwsgierig en oprecht om te luisteren naar anderen. Denken zij echt over mij wat ik denk? Of klopt het wel wat ik over een ander denk? En zijn die normen wel zo normaal? Zijn het niet allemaal brillen waarmee we kijken of spiegels waaraan we onszelf spiegelen? Woensdag wordt hier gekaatst, een prachtige partij voor jongens. Mooi om te zien. Maar wat telt dat zijn de winnaars. In het klein zien we bij zo’n wedstrijd hoe we naar de wereld en onszelf kijken. Winnen is belangrijk. Maar stelt iemand wel eens de vraag: wat zouden de winnaars zijn zonder de anderen? Zijn de verliezers niet net zo belangrijk? Dat de kaatspartij hier is, hebben we te danken aan een vrouw, die zich niets aantrok van wat anderen denken. En dat in een tijd waarin vrouwen niet zelfstandig ‘hoorden’ te zijn. Zij zorgde ervoor dat de kaatspartij voor jongens er kwam, zodat de jongens hun talent konden laten zien. Ze liet ook huizen bouwen voor gezinnen die het minder goed getroffen hadden. Die moesten ploeteren voor hun bestaan. Zij zag hen als mensen die er toe doen. En daarom wordt ze gewaardeerd. Die Thomas, uit het verhaal van Johannes, kan een voorbeeld voor ons zijn. Hij twijfelde en gaf woorden aan zijn twijfel. Dat wij nu altijd spreken over de ongelovige Thomas komt door onze bril, die vorm gekregen heeft door 2000 jaar geschiedenis. In al die jaren heeft de kerk zich een beeld van deskundigheid en autoriteit aangemeten. Geloven was winnen. Daar ligt een enorm oordeel. Als we goed kijken naar het verhaal staat Thomas een beetje buiten de groep. De anderen hebben Jezus al gezien, alleen hij nog niet. En als we proberen terug te gaan in de tijd, dan begrijpen we zijn vragen ook. Het was niet te geloven dat een man die je kende, met wie je sprak, at, met wie je meeging, die je hebt zien sterven, dat die er nu weer is. Hoe dan? Denkt u niet dat er veel meer mensen waren die die vragen stelden? Thomas is eerlijk en oprecht, als hij zijn vragen stelt. Hij wil heel graag Jezus weer zien en meemaken. En dat verlangen is zo sterk, dat zien niet genoeg is. Hij wilde de wonden aanraken, zijn hand er op leggen. Dat getuigt van oprecht en eerlijk en openlijk erbij willen zijn en ook van diep verlangen, die Jezus weer in je leven te ervaren. En precies op dat moment, waarop Thomas helemaal zichzelf is, komt Jezus hem tegemoet. Thomas wordt geaccepteerd zoals hij is. Niets geen ophouden van stand. Jezus is daar zichtbaar en tastbaar aanwezig, als Heer, als God die erbij wil zijn. Die is. Als we Thomas als voorbeeld nemen, worden we weer mens. We zijn wezens met vragen en twijfels. Er overkomt ons van alles en hebben daar vragen over. We zijn soms ook boos over wat er gebeurt, kunnen het niet begrijpen. Waarom? Daar komen we uit bij wie we ten diepste zijn: een wezen in het leven gezet. En daar hoort bij verwonderd om je heen kijken, ontdekken, vragen, twijfelen, het niet weten, gewoon zijn. Dan zijn we goed genoeg. Thomas laat dat ons zien. Met welke bril we hem ook bekijken, hij houdt ons een spiegel voor. Wees gewoon wie je bent. En als we in die spiegel, die Thomas ons voorhoudt, kijken staat God vlakbij. In Mozes ontmoeten we nog een mens die twijfelt aan zichzelf, aan zijn opdracht. Of hij daar wel geschikt voor is. En als hij dan de vragen stelt aan God, komt het antwoord: God is. Over wie of wat God is, is heel wat gesproken en geschreven. Mensen zijn erom veroordeeld, anderen waren winnaars. Maar in wiens ogen? God is: Verder geen toevoegingen of invullingen. Genoeg. Wel een belofte, God is en zal zijn. Als wij twijfelen, vragen stellen, onszelf onder een vergrootglas leggen, ons spiegelen aan anderen of aan wat we denken dat anderen vinden, dan is het genoeg te beseffen: ik ben. Ik ben wie ik ben. Zo ben ik hier op deze plek in het leven gezet. Daar ben ik. En God is er bij, bijna letterlijk zichtbaar en tastbaar. Wees jezelf, gewoon wie je bent. Brillen en spiegels helpen ons. Jezelf zijn, vraagt ook om kritisch te zijn. Niet om jezelf af te keuren, maar om te zien dat je ruimte nodig hebt en dat ook een ander ruimte nodig heeft. Die is net als jij. Als ik deze bril op mijn neus afzet, zie ik u niet zo goed meer. U wordt samen een soort vlek. Maar de andere brillen, waarmee we kijken naar onszelf en anderen, geven niet vanzelfsprekend een beter en helderder beeld. En als we in spiegels kijken, zien we ook niet helemaal precies. Het is een spiegelbeeld. We komen niet los van onze brillen en spiegels, hebben ook allemaal ons eigen verhaal. Die brillen en spiegels kunnen ons wel helpen om dat eigen verhaal te ontdekken. Om te ontdekken wie we zijn. En om te zoeken naar verbondenheid met God. Dan kunnen we werkelijk leven. Onszelf zijn in verbinding met de bron van dat leven: met degene die was, is en zal zijn. En je zult ontdekken dat God naast je staat te wachten tot je ziet en voelt. Amen