Acts 2:41-42

Introductie

Voordat ik naar Nederland vertrok, heb ik een fout gemaakt: Ik wilde hoofdstuk 2 afronden en heb dat toen dus ook gedaan. In mijn tijd in Nederland heb ik heerlijk genoten van de tijd om meer te studeren over dit prachtige boek waarvan de kracht van de Levende God zo duidelijk zichtbaar is in de levens van de gelovigen. Niet alleen in de levens van de apostelen, maar in ieder van hen die tot geloof kwamen. Het is alsof we naar een foto kijken van onszelf in onze jeugd. We zijn door het leven gerijpt en veranderd, maar gewoon doorgeleefd. En nu we de foto in handen krijgen valt ons op hoe veel verschil er is tussen die eerste gemeente, de eerste gelovigen en ons vandaag aan de dag.

We zijn getuigen van die heerlijke, Goddelijke kracht van de levende Heer in de levens van heel gewone mensen. Daarom dat ik toch nog terug wil naar handelingen 2 vers 41...

Er is veel te leren vandaag aan de dag vanuit deze prachtige verzen. In de eerste plaats lezen we dat ze het Woord met vreugde aanvaarden. Sommige vertalingen gebruiken het woord GRAAG. Er was een bepaalde honger naar woorden van eeuwigheidswaarde en leven. Zien we dat nog in ons eigen leven? ALs we de ervaring van handelingen willen hebben, moeten we op zijn minst ook kijken naar de houding van de gelovigen in die tijd. Wat beleefden zij, wat doorleefden zij. Hoe was hun houding ten opzichte van wereld en evangelie...

Zij aanvaardden het woord met vreugde

Het eerste is dat wij in vers 41 lezen is iets bemoedigends. Zij aanvaardden de prediking van Petrus met vreugde en blijdschap. Wat heeft Petrus dan gepreekt? Wellicht is een betere vraag, hoe heeft Petrus dan gepreekt? Deze pinkster preek hakt er diep in. De Geest heeft gewaaid, de harten en levens van de apostelen zijn gevuld. Er is een totale verandering gekomen. Waren ze eerst vleselijk en bang en onwetend, nu is de belofte van de Vader op hen gekomen. Ze worden in alles door de Geest van God geleid. En Paulus schrijft daar later zo duidelijk over: Alles die door de Geest Gods geleid worden zijn zonen Gods… Er zijn altijd twee reacties op de boodschap en het werk van de Geest. Het is zoals met de zon: die maakt de boter zacht en tegelijkertijd de klei hard. Sommigen spotten en zeggen: hier is te veel alcohol in het spel. Ze zijn dronken joh! Met andere woorden het is goddeloos tuig; want er mocht tijdens de grote feesten van de Heer niet gegeten en gedronken worden, laat staan alcohol. Maar verreweg de meesten gaven gehoor aan de boodschap van Petrus. Laten we nooit vergeten dat de boodschap van Petrus op de Pinksterdag een scherpe boodschap was.

Gij hebt de Here Jezus door handen van wetteloze mensen aan het kruis genageld en gedood! (Acts 2:23)

Heel het huis Israels moet weten dat God Hem- die u gedood hebt- tot Here en Christus ( gezalfde) gemaakt heeft. (Acts 2:36)

Laat u behouden uit dit verkeerde geslacht (Acts 2:40 )

Maar ze aanvaardden de boodschap graag, met blijdschap.

Acts 2:37 (NBG1951)

37 Toen zij dit hoorden, werden zij diep in hun hart getroffen, en zij zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat moeten wij doen, mannen broeders?

Als we dan moeten beginnen met vergelijken is het hier. Hoe reageren wij op de prediking van Gods woord? IK heb het niet over doctrine of dogmatiek, maar als Gods Woord open gaat, wat is dan onze houding?

Ben je wel eens zo diep geraakt dat je de vraag durfde te stellen: wat moet ik doen: wat is er nodig? hoe kan ik tot U komen, Hoe wordt ik bevrijd van zonde en gered? Heer wat wilt U dat ik doen zal? Wat is er voor nodig om recht voor U te komen?

Vaak zien we een vijandige houding, of een houding van zelfrechtvaardiging. Maar een verbroken en verbrijzeld hart veracht God niet...

Maar ook in de kerk vandaag aan de dag: ik preekte in Nederland mijn eerste preek na 20 jaar weer een keer in de gemeente waar ze toen laaiend enthousiast waren over die preek. Nu vonden ze het moeilijk en lastig. Het paste eigenlijk niet meer. 20 jaar verschil, wat te denken van 2000 jaar?

Wat is jou reactie op Gods woord dat tot je komt? Excuses zijn er altijd, uitvluchten te over. Je kunt altijd alles wegwuiven en wegredeneren of gewoon simpelweg negeren.... je hart toesluiten tezamen met je oren… Daarom dat God daar zo vaak op hamert in Zijn woord: Heden indien je Gods stem hoort, verhard je hart niet maar laat je leiden. Wellicht is vandaag je dag om je te laten leiden door Gods Woord en Gods Geest. Een nieuwe start, een nieuwe kans.... aanvaard Zijn woord, aanvaard het met vreugde. Laat het Woord staan. Niet door een filter van cultuur of religie of traditie halen, horen en aanvaarden. Zo eenvoudig kan het zijn....

Zij lieten zich dopen

Op de pinksterdag werd er gedoopt. We weten niet waar? wellicht in de baden die gebruikt werden om te reinigen voordat men de tempel inging. wellicht net buiten de stad in de beek Kidron… misschien een bron in de stad… Maar 3000 zielen werden gedoopt. En dan is de kans ook nog groot dat vrouwen en kinderen niet meegeteld zijn… ( spijziging)

Aan die doop herkenden de discipelen dat deze mensen het woord aanvaard hadden.

Aan diezelfde doop herkenden de mensen om hen heen ook dat zij een andere richting ingingen met hun hun leven. Ze lieten hun familie en religieuze leven achter, en begonnen aan een nieuwe weg. Een weg die grotendeels onbekend was voor hen. Een weg met verstrekkende gevolgen. Zij zouden spoedig uit de tempel geweerd worden, en in het romeinse rijk zouden ze vervolgd worden. Hun familie en vrienden hielden afstand en wellicht liep die scheiding dwars door gezinnen heen. Desalniettemin was er een krachtig werk van God gebeurd in de mensen hier. Hadden ze vragen, twijfel en zorg of angst? vrijwel zeker, maar het woog niet op tegen de drang om Christus te volgen, tegen elke prijs.

Zij volhardden in: De leer van de Apostelen,

Een veranderd leven is enkel gezond als de volgende kenmerken erin te vinden zijn. Als het een emotioneel iets was geweest dan was dat weggeëbd met de tijd. Als er dan iets van tegenslag te vinden zou zijn geweest in hun leven dan hadden ze er al snel de brui aan gegeven. Maar er wordt nadrukkelijk geschreven over deze groep volgelingen: zij volhardden; zij hielden vol, zij bleven bij het onderwijs van de apostelen. Ook toen er dwaalleringen binnenslopen, kozen zij voor het onderwijs en de leer van de apostelen. Dat komt ook omdat dat geestelijke leven geen zondags leven was. Even op zondag naar de kerk en wellicht nog een keertje in de week naar de kattebak of bijbelstudie, nee Zij ontmoetten dagelijks ( Acts 2:46 )

Zorgden dagelijks voor de behoeftigen (Acts 6:1)

Zij evangeliseerden dagelijks en wonnen daarmee zielen voor de Heiland (Acts 2:47)

dagelijks onderzochten zij de schriften(Acts 17:11)

Dagelijks nam de gemeente in aantal toe (Acts 16:5)

Hun christelijk geloof was een dagelijkse realiteit. Hun dagen waren vol van leven met de Heere. Niet enkel een momentje. Hun dagen waren vol van Christus… De kracht van de opgestane Heer was hun dagelijkse realiteit.

De gemeenschap

Hoe hielden ze dat vol? Ik hoor het u denken! Ben je wel eens op een conferentie geweest of bijbelstudie weekend? wellicht een christelijke vakantiereis met dagelijkse studies en gesprekken over geestelijk leven. Niet gedwongen, maar ontspannen en vrij. Haast alsof het vanzelf gaat. Als je dan weer thuis gekomen bent voel je je leeg en koud en kil… Dat kan kloppen. Het christenleven is nooit bedoeld om alleen te leven. we zijn bedoeld om als een lichaam te functioneren. Om met mekaar te delen waar je mee worsteld. Om elkaar te bevragen over de zaken die er echt toe doen. om voor voor en met elkaar te bidden en naar elkaar te luisteren. Eigenlijk als een soort gezin. Onze kerk leent zich daar helemaal niet voor. We hebben een kerkenraad die alle zakelijke kanten regelt. En de dominee doet de geestelijke kant van de kerk en als je geluk hebt zijn er enkelen die je kunt vragen om iets te regelen hier en daar. Maar functioneren als een gezin.... daar zijn we nog niet… We hebben ervan mogen proeven toen we vorig jaar mei een hele bijzondere tijd doormaakten en we elke dag samenkwamen om te bidden en zingen en lezen. zo maar een uurtje… ongedwongen, ongeorganiseerd, maar wat een kracht ging daarvan uit… Zo is het ook bedoeld. ( voorbeeld predikant op huisbezoek bij de haard)

Dat woordje gemeenschap is trouwens niet alleen maar samenZIJN maar ook samenHEBBEN of gemeenschappelijk hebben ( Acts 2:44)

Acts 2:44 NBG1951

44 En allen, die tot het geloof gekomen en bijeenvergaderd waren, hadden alles gemeenschappelijk;

In Handelingen 11 zien we dat daar een andere houding voor in de plaats gekomen is. Dan geeft men naar vermogen… Misschien is dit meteen een geruststelling voor diegenen die bang zijn om al hun bezittingen te verliezen.

Breken van het brood

Bij het breken van het brood moet je niet alleen denken aan het heilig avondmaal zoals wij dat kennen in onze kerk. Maar over dagelijkse maaltijden, waaruit ook die gemeenschap voortkwam. 1 Cor 11:20-21

1 Corinthians 11:20–21 NBG1951

20 Wanneer gij dan bijeenkomt, is dat niet het eten van de maaltijd des Heren; 21 want bij het eten neemt ieder vooraf zijn eigen deel, zodat de een hongerig is en de ander dronken.

Samen zijn en eten hoort bij het leven van christenen. Tijd met elkaar doorbrengen en elkaar scherpen zoals ijzer ijzer scherpt. Dat maakte de eerste gemeente zo ontzettend stabiel in een tijd van vervolging en verdrukking. Werd er een vader weggerukt dan werd er voor dit gezin gezorgd door de overige broeders. Niet alleen maar met financieen, maar ook met aandacht en opvoeding. Men was 1 gezin. 1 lichaam, een woonstede van God.

Aan het einde van die maaltijden die liefdesmalen werden genoemd. 3

De gebeden