Sermon Tone Analysis

Sálmar

Upphafssálmur: 212 Komum, fögnum

Fyrir ritningarlestur: 297 Ó Herra Jesús

Fyrir prédikun: 243b Lát þitt ríki, ljóssins Herra

Þakkarfórn: 231 Sannleikans andi

Lokasálmur: 241 Jesús sem að dauðann deyddi

Tilkynningar fyrir messu

Friður Guðs veri með ykkur.

Velkomin á þessa aðra messu okkar.

Við hefjum samveruna á upphafsbæn.

Kollekta

Kollekta úr Helgisiðabók 1910, 5. sunnud.

eftir páska.

Almáttugi, eilífi guð! Þú hefur heitið oss því, að hvað sem vér biðjum þig um í nafni þíns eingetna sonar, það viljir þú veita oss.

Kenn þú oss að biðja réttilega; haltu oss stöðugum við þitt heilaga orð og láttu þinn anda stýra oss og stjórna eftir þinum vilja.

Veittu oss þinn frið og þína blessun, svo að vér verðum ætíð vör við þína náð, og nú og að eilífu lofum og vegsömum þig, miskunnsami Guð og Faðir, fyrir þinn eingetinn og elskulegan son, Jesú Krist, Drottinn vorn, sem með þér og Heilögum anda lifir og ríkir, einn, sannur Guð, um aldir alda.

S: Amen.

Ritningarlestur

Fyrri ritningarlestur þessa Drottins dags er að finna í annari mósebók kafla 23 versum 1 til 9

L: Þannig hljómar hið heilaga orð.

S: Guði sé þakkargjörð.

L: Síðari ritningarlestur þessa Drottins dags er að finna í bréfi Páls til Kólossussmanna, kafla 2, versum 1 til 7

Colossians 2:1–7 (Biblían 1981)

1 Ég vil að þér vitið, hversu hörð er barátta mín vegna yðar og þeirra í Laódíkeu og allra þeirra, sem ekki hafa séð mig sjálfan. 2 Mig langar, að þeir uppörvist í hjörtum sínum, sameinist í kærleika og öðlist gjörvalla auðlegð þeirrar sannfæringar og skilnings, sem veitir þekkinguna á leyndardómi Guðs, Kristi.

3 En í honum eru allir fjársjóðir spekinnar og þekkingarinnar fólgnir.

4 Þetta segi ég til þess að enginn tæli yður með áróðurstali, 5 því að ég er hjá yður í andanum, þótt ég sé líkamlega fjarlægur, og ég horfi með fögnuði á góða skipan hjá yður og festu yðar í trúnni á Krist.

6 Þér hafið tekið á móti Kristi, Drottni Jesú.

Lifið því í honum.

7 Verið rótfestir í honum og byggðir á honum, staðfastir í trúnni, eins og yður hefur verið kennt, og auðugir að þakklátsemi.

L: Þannig hljómar hið heilaga orð.

S: Dýrð sé þér Drottinn, því þú hefur orð eilífs lífs!

Hvert annað ættum vér að fara!

Sálmur fyrir prédikun

Guðspjall

P: Guðspjallið skrifar guðspjallamaðurinn Lúkas

S: Guði sé lof og dýrð fyrir sinn gleðilega boðskap.

Guðspjall þessa Drottins dags er að finna í Lúkasarguðspjalli, kafla 18, versum 1 til 8

P: Þannig hljómar hið heilaga guðspjall.

S: Lof sé þér Kristur.

Prédikun

Inngangur

Það er til merkis um hversu nákvæmt starf Lúkas hefur unnið þegar hann tók saman guðspjallið, að hann endurtekur ekki bara fyrir okkur þessa dæmisögu, sem Jesús kenndi lærisvenum sínum, heldur segir hann okkur líka tilgang hennar.

Jesús hafði verið að tala við lærisveina sína um endurkomu sína, og hvernig sú endurkoma muni verða.

Hann skóf ekki ofan af því, að hinir síðustu tímar geti orðið mjög erfiðir.

En svo bætir Jesús við þessarri dæmisögu, til þess að minna þá á að þrauka í bænni og þreytast ekki.

Það í sjálfu sér viðurkennir þá staðreynd að bænin sé oft alls ekki auðveld fyrir okkur, og það að biðja getur jafnvel reynst erfið barátta.

Ekki bara við allt annað sem vill fanga athygli okkar, heldur við efa og vantrú, tilfinningar sem ekki eru til staðar, þolinmæðina sem stundum er af skornum skammti og það að okkur langi alls ekki til.

I: Réttur aðili

Dæmisagan sem við heyrðum í guðspjalli dagsins, segir frá ekkju sem hefur verið verið beitt einhverskonar órétti.

Okkur er ekki sagt hvert óréttlætið er, en fyrst hún kemur til dómarans með það, er augljóst að það hefur varla verið innan ramma laganna.

Því miður kemur það í ljós að dómarinn er spillt illmenni sem lætur sér fátt um finnast varðandi vandræði ekkjunnar.

Og sama gildir í raun um vandræði nokkurs manns.

Hann óttaðist ekki einu sinni Guð.

Engu að síður gefst ekkjan ekki upp.

Og við hljótum að spyrja okkur hvernig á því standi.

Hvað var það sem hvatti hana áfram?

Gat hún ekki farið eitthvað annað, og fengið einvhern til að hjálpa sér, sem var tilbúinn til þess að gera það sem gera þurfti — jafnvel til að taka lögin í eigin hendur.

Og jafnvel þótt það sé reyndar rangt, hlaut það að vera réttlætanlegt í þessum aðstæðum.

Og varla myndi dómarinn finna nokkuð að við það hvort sem var, því hann hafði þegar sýnt að honum stóð nákvæmnlega á sama um þetta mál.

En jafnvel þótt að svoleiðis röksemd sé freistandi, þá er hún samt sem áður röng.

Og jafnvel þótt ekkjunni hefði kannski heppnast ráðabruggið, þá var það engu að síður rangt.

Enda er það ekki þannig sem dæmisagan fer.

Ekkja þessi veit hvert hún á að fara.

Dómarinn var maðurinn!

Hann sat í embætti og hafði ekki bara skyldu til, heldur einnig rétta valdið til að rétta hlut hennar.

Að hann var gerspilltur breytti ekki þeirri staðreynd að hann var maðurinn með valdið.

Hefði ekkjan beðið til dæmis slátrarann eða kannski vopnaðann veiðimann um að hjálpa sér, þá hefði sagan litið öðruvísi út.

Hvorugur þeirra hafði vald eða embætti til, og hvorugur hefði getað hjálpað með löglegum hætti, nema þó með því einu að hjálpa henni að fá áheyrn hjá dómaranum.

Hann var rétti aðilinn.

Þess vegna lét hún hann ekki vera í friði, heldur kom hún til hans dag eftir dag og bað hann um að hjálpa sér.

Að lokum varð úr að hann hjálpaði henni, ekki vegna þess að honum væri ekki í raun nákvæmnlega sama um hana, heldur til þess að hlífa sjálfum sér og kaupa sér stundarfið.

Augljóslega er tenging dæmisögunnar við bænalíf lærisveina Jesú, alls ekki það að Guð sé óréttlátur eins og spillti dómarinn.

Tengingin er fremur sú að að Guð sé rétti aðilinn að beina bænum okkar til.

Og gerólíkt dómaranum vonda, stendur Guði alls ekki á sama um okkur, heldur þvert á móti elskar hann okkur, og er þess alltaf viljugur að rétta hlut okkar.

—

Á svæðinu þar sem ég bý er gefið út dagblað sem segir svæðisbundar fréttir.

Fyrir nokkru kom grein um hóp kvenna í bænum okkar.

Þessar konur koma saman vikulega til þess að biðja fyrir bænum, fyrir ungmennum og fyrir öðrum sem þarfnast fyrirbænar.

Greinin kom bæði í blaðinu og á netinu, og eins og gerist svo oft, létu viðbrögðin ekki á sér standa.

Það kom mér þó á óvart hversu neikvæð þau voru.

Margir hneyksluðust á því að þessar konur skyldu eyða tíma sínum í svona rugl, og tíma annara með því að láta skrifa um sig.

Sumir prédikuðu hátt og skýrt að það væri algerlega gagslaust að vera að því að biðja til einvhers guðs sem ekki er til.

Jafnvel þótt mér hafi fundist þessi viðbröð sorgleg, get ég samt ekki komist hjá því að taka undir innihald þessarra síðustu orða.

Því það er virkilega gagslaust að biðja til guða sem ekki eru til, því þeir eru þar af leiðandi algerlega valdalausir.

Þá er sama hversu mikil trúin er eða hversu einlæg bænin er.

Því bænin ein gerir ekkert.

Ef enginn er til staðar sem hlustar á hana og getur svarað henni, er hún bara tóm orð út í loftið.

Ekki síður er það gagslaust ef einhver hlustar, en sá sem hlustar er máttlaus og getur ekki hjálpað.

Bænina þarf að bera til þess sem getur hlustað og sem getur hjálpað.

Við einbeitum okkur nú að honum.

III

a: Guð er skaparinn

Í fyrsta lagi er Guð skapari himins og jarðar, eins og við játum saman í trúarjátningunni:

Ég trúi á Guð, Föður almáttugan, skapara himins og jarðar.

Í fræðunum skýrir Lúther þessa grein svohljóðandi:

Ég trúi að Guð hafi skapað mig og alla hluti,

hafi gefið mér líkama og sál, augu, eyru og alla limi, skynsemi og öll skilningarvit og haldi því enn við;

auk þess klæði og skæði, mat og drykk, hús og heimili, maka og börn, akur, fénað og öll gæði;

sjái mér ríkulega og daglega fyrir öllum þörfum og fæðslu þessa líkama og lífs; verndi mig gegn allri hættu, og gæti mín og varðveiti mig frá öllu illu;

og allt þetta af einskærri, föðurlegri, guðlegri gæsku og miskunn, án allrar minnar verðskuldunar og tilverknaðar.

En fyrir allt þetta ber mér skylda til að þakka honum og vegsama hann, þjóna honum og hlýða.